Οι φετινές φοιτητικές εκλογές, έρχονται να διεξαχθούν σε μια περίοδο που η επίθεση του συστήματος είναι σε πολύ οξυμένη φάση σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τον κίνδυνο γενικευμένου πολέμου και περεταίρω εμπλοκής της χώρας μας, την ακρίβεια που τυραννάει τα λαϊκά νοικοκυριά αλλά και τους φοιτητές από πιο φτωχές οικογένειάς που αναγκάζονται και δουλεύουν, μέχρι τα σχέδια του συστήματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που προετοιμάζουν ένα ζοφερό μέλλον ως αφορά το δικαίωμα του λαού στην δωρεάν δημόσια εκπαίδευση.

Ενάντια σε όλα αυτά, ο φοιτητόκοσμος μάχεται και δίνει συνεχώς αγώνες αντίστασης στην πολιτική αυτή. Ταυτόχρονα δίνει την πολιτική μάχη ενάντια στις συστημικές δυνάμεις (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-BLOCO) που με τον έναν ή τον άλλον τον τρόπο εκφράζουν την πολιτική του συστήματος μέσα στα πανεπιστήμια.

Πέρα αυτών των συστημικών δυνάμεων όμως, το φοιτητικό κίνημα έρχεται αντιμέτωπο και συχνά «λαβώνεται» από τις ρεφορμιστικές λαθεμένες απόψεις αριστερών δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα (ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ATTACK).

Το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα ήταν η απαράδεκτη στάση της ΠΚΣ (και των ΕΑΑΚ-ATTACK) όσον αφορά της φετινές καταλήψεις και το φοιτητικό κίνημα του Γενάρη-Μάρτη. Παρουσιάζοντας την ψήφιση του νόμου ως…νίκη η ΚΝΕ κατάφερε να «εφαρμόσει» την λογική της ανάθεσης που το τόσο βαθιά ριζωμένη έχει. Η υποταγή της στην αστική νομιμότητα την κρίσιμη στιγμή κυριάρχησε και έτσι η ΚΝΕ-ΠΚΣ έκανε ότι δεν κατάφερε να κάνει τόσος μήνες η ΔΑΠ - να ανοίξει πανελλαδικά όλες τις καταλήψεις.

Επιπλέον, η πάγια θεοποίηση της ακαδημαϊκής γνώσης από την ΠΚΣ την έκανε να βγάζει σπυράκια όταν άκουγε την λέξη «αποχή». Μια πολιτική πρόταση που την πολέμησε… περισσότερο και από ότι πολέμησε το νομοσχέδιο και φέρει βαρύτατες ευθύνες για το γεγονός ότι εν τέλει η τηλεκαταστολή απομαζικοποίησε τις διαδικασίες των συλλόγων αλλά και απογοήτευσε τον κόσμο αφού η κυρίαρχη αριστερά στην πραγματικότητα δεν πρότεινε καμία εναλλακτική και άφησε τους φοιτητές που ήθελαν να αγωνιστούν έκθετους.

Εκτός όλων αυτών, η λαθεμένες απόψεις και αναλύσεις σχετικά με το γιατί θέλει το σύστημα να φέρει ιδιωτικά πανεπιστήμια και στην Ελλάδα -απόψεις που ακούγονταν κυρίως τις πρώτες εβδομάδες- σύγχισαν πολύ κόσμο και δεν λειτούργησαν προωθητικά. Για παράδειγμα, η άποψη για «πλήρη ιδιωτικοποίηση του Πανεπιστημίου» μια άποψη η οποία πέρα του ότι αγνοεί τον πραγματικό ρόλο του πανεπιστημίου που είναι κυρίως να κατανέμει την νεολαία στις διάφορες θέσεις εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες του καπιταλισμού(και όχι για να μας κάνουν ολοκληρωμένους επιστήμονες) είναι και εκτός πραγματικότητας. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει πλήρως ιδιωτικοποιημένη παιδεία ακόμα και στην Αμερική (το 95% των φοιτητών φοιτούν σε δημόσια πανεπιστήμια). Σπανία αναφέρανε το ζήτημα των διδάκτρων, πράγμα που εμείς ως Αγωνιστικές Κινήσεις ανοίγαμε σε κάθε συνέλευση και σωστά αναλύσαμε ότι είναι η πιο οξυμένη επίθεση του συστήματος στην κατεύθυνση του Πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς. Μόνο όταν ήρθε σε διαβούλευση το νομοσχέδιο-και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς- ξεκίνησε η ΠΚΣ να ανοίγει το ζήτημα των διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια. Κάτι που όμως δεν ταίριαζε στην ανάλυση της για ολοκληρωμένους επιστήμονες και φοιτητές πελάτες, αφού παραδέχονται ότι το πανεπιστήμιο σαν επιχείρηση θέλει λιγότερους φοιτητές… αρά λιγότερους πελάτες για την επιχείρηση του… πράγμα οξύμωρο..

Ο λόγος που δίνουμε βάση σε όλα αυτά, είναι γιατί πρέπει να είναι ξεκάθαρες οι 2 γραμμές πάλης που υπάρχουν μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Αυτή της ενσωμάτωσης και της υποταγής και αυτή των αγώνων. Στις φοιτητικές εκλογές της 22 Μαή είναι σημαντικό να δυναμώσει μέσα στους συλλόγους μας αυτή ακριβώς η φωνή των αγώνων! Της αντίστασης και της διεκδίκησης!