Ιανουάριος 2015

1. Είμαστε σε τροχιά διαμόρφωσης αυτού που χρόνια τώρα οι Αγωνιστικές Κινήσεις περιγράφουν ως «παιδεία των λίγων κι εκλεκτών». Σε εποχή μνημονίων και σκληρής επίθεσης ενάντια στο λαό, με το φ.κ. για χρόνια στον πάγο, ελευθερώνεται το έδαφος για τον αποκλεισμό όλο και περισσότερων παιδιών των λαϊκών στρωμάτων από την εκπαίδευση. Μια διαδικασία που ακόμη έχει μείνει πίσω σε σχέση με το ρυθμό που προχωράει η επίθεση έξω στην υπόλοιπη κοινωνία, με την έννοια ότι υπάρχουν ακόμα μεγάλα ποσοστά παιδιών από φτωχές οικογένειες που φτάνουν μέχρι τις ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης. Εντούτοις, το ποσοστό αυτό απειλείται και το τοπίο χειροτερεύει δραματικά. Πάνε 4 χρόνια από την ψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου (2011) σε συνθήκες 6 χρόνων μνημονίου. Λουκέτα σε σχολεία και σχολές, απανωτά χτυπήματα στους εκπαιδευτικούς, νέο λύκειο εξεταστικό κάτεργο, εφαρμογή νόμου πλαίσιο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, κατάργηση του Ασύλου. Αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, διάλυση πτυχίων, δια βίου σεμινάρια, απάνθρωποι ρυθμοί σπουδών, σίτιση, εστίες, ηλεκτρονικά βιβλία, (ως και ηλεκτρονικές παρουσίες!). Η πρόσφατη αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο των καθηγητικών σχολών, ήταν ίσως το πιο σοβαρό χτύπημα των τελευταίων ετών στο ενιαίο πτυχίο. Αυτή η πορεία της επίθεσης θέλει να φτιάξει εκπαιδευτικά τοπία αντίστοιχα της ζούγκλας και της ερημοποίησης που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Η αποβιομηχάνιση, τη μαζική αχρήστευση εργατικών χεριών και η εκτίναξη της ανεργίας στους νέους σε ανήκουστα ποσοστά (70%) αντιστοιχούν σε εκπαίδευση για πολύ «λιγότερους» και για πολύ «εκλεκτότερους».

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις οφείλουν να θέτουν στον κόσμο άμεσους και έμμεσους στόχων πάλης σε πλήρη κόντρα με αυτές τις επιδιώξεις. Αιτήματα που υπερασπίζονται το δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάσει, να μπορεί να βρει εργασία με όρους αξιοπρέπειας, σε τελική ανάλυση, να ζήσει. Δικαίωμα στις σπουδές σημαίνει δικαίωμα στη δουλειά και δυνατότητα επιβίωσης. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις έχουν βασικό καθήκον να εκφράσουν την νεολαία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία που πλήττεται ώστε αυτή να απαιτήσει πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης, χωρίς ταξικούς φραγμούς, χωρίς εντατικοποίηση, με επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο της ως μόνη προϋπόθεση για εργασία. Μια κατεύθυνση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αντίσταση ενάντια στην επίθεση που προχωράει στην παραγωγή (ελαστικές σχέσεις εργασίας, μαζικές απολύσεις, συμπίεση μεροκάματου) και τη σύνδεση των φοιτητικών με τις ευρύτερες λαϊκές διεκδικήσεις.

2. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις με τα αιτήματά τους δεν συνθέτουν ένα «εκπαιδευτικό μοντέλο». Δεν έχουν την αυταπάτη ότι μπορούν να επέμβουν στη φυσιογνωμία του εκπαιδευτικού θεσμού ως προς τον ταξικό του ρόλο (όπως πχ κάνει η ΚΝΕ όταν ζητάει «παιδεία στην υπηρεσία του λαού»). Τα αιτήματά τους δεν αφορούν το χαρακτήρα της παρεχόμενης γνώσης και τον προορισμό της (γνώση για το λαό ή για το κεφάλαιο;). Δεν απαντούν στο πώς μπορεί η εκπαίδευση να αποκτήσει «κοινωφελή» χαρακτήρα (ακριβώς γιατί ως τμήμα του καπιταλιστικού εποικοδομήματος, δεν μπορεί).

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης όλου του λαού σε αυτήν την αστική εκπαίδευση με όλα τα στραβά της, ως όρο ζωής της νέας γενιάς. Η άποψη αυτή έρχεται σε κόντρα όχι μόνο με την επίθεση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, αλλά συνολικά με τα φαινόμενα σχολικής εγκατάλειψης, αναλφαβητισμού, παιδικής εργασίας, αλλά και με το νέο λύκειο – εξεταστικό κάτεργο. Επιπλέον, αν η σωστή γενική κατεύθυνση της δημόσιας δωρεάν παιδείας χρειάζεται μια μικρή επεξήγηση στη σύνδεση της για παράδειγμα με το προπαρασκευαστικό έτος σπουδών που οι Αγωνιστικές Κινήσεις αντιπαλεύουν σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, τότε το αίτημα της ελεύθερης πρόσβασης έρχεται να ξεδιαλύνει κάθε αμφιβολία για το τι θέλουν να θέσουν στον κόσμο. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δε συγχέουν την έννοια του «μοντέλου» με το τι μπορεί ή δεν μπορεί να είναι «εφαρμόσιμο» στον καπιταλισμό, αλλά με το αν πρόκειται για αιτήματα πάλης, για δικαίωμα ή για προτάσεις που επιδιώκουν να αλλάξουν τη φυσιογνωμία και το περιεχόμενο ενός θεσμού. Τα αιτήματα, κρίνονται «σωστά» ή «λανθασμένα» πάντοτε από ταξική σκοπιά και από το κατά πόσο υπηρετούν την πάλη. Από εκεί και πέρα, διακρίνονται σε άμεσα αιτήματα (π.χ. κανένα αντίτιμο στη λέσχη φαγητού) και σε αιτήματα ζύμωσης (π.χ. δωρεάν σπουδές για όλους). Αυτά τα στοιχεία είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίζονται ώστε να μην καταλήξει κάποιος να διερωτάται μήπως η «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους» αποτελεί «μοντέλο παραγωγής», ή μήπως η «δημόσια δωρεάν παιδεία» είναι αντίστοιχα ένα «εκπαιδευτικό μοντέλο», και άλλες παρόμοιες παρανοήσεις.

3. Στο ίδιο πνεύμα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις δε μπαίνουν στη λογική της διαμόρφωσης νέων προγραμμάτων σπουδών, ούτε μπαίνουν στην κουβέντα για την ποιότητα της «γνώσης» που αυτά παρέχουν. Αντίθετα, κοντράρουν τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών μέχρι τέλους, χωρίς «εναλλακτικές προτάσεις». Είναι ξεκάθαρο ότι κάθε αλλαγή γίνεται για να αυξήσει την εντατικοποίηση των σπουδών και να φέρει ένα βήμα πιο κοντά κάθε φορά τις κατευθύνσεις Μπολόνια/Διαμαντοπούλου, συνεπώς πρέπει να αποκρούεται. Η διάσπαση των πτυχίων σε κύκλους διαλύει κεκτημένα επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ η εντατικοποίηση έρχεται να βάλει περισσότερους ταξικούς φραγμούς στο δρόμο για την αποφοίτηση. Αυτά είναι τα κρίσιμα ζητήματα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δε μπαίνουν στην κουβέντα για τη βελτίωση της «γνώσης», ούτε σε σχέση με το περιεχόμενο των σπουδών, ούτε σε σχέση με τα ερευνητικά προγράμματα. Δεν προσπαθούν να αλλάξουν τον ταξικό προσανατολισμό της εκπαίδευσης (για να γίνει αυτό, πρέπει να έχεις τη διεύθυνση της παραγωγής). Η κουβέντα αυτή όχι απλά είναι άσκοπη, αλλά είναι και βλαβερή. Αποπροσανατολίζει την πάλη του κόσμου και μάλιστα συχνά το πρόσχημα για να περάσουν ακόμα πιο εντατικοί ρυθμοί σπουδών, διόγκωση της ύλης, αλυσίδες μαθημάτων, τεστάκια, στο όνομα τάχα καλύτερης «γνώσης», «εμπέδωσης», κλπ. Αυτό δε σημαίνει ότι η νεολαία θα πρέπει να αρνηθεί να διδάσκεται την αστική γνώση. Ακόμα περισσότερο, δεν αναιρεί το γεγονός ένας συναγωνιστής μπορεί να διαθέτει ένα σώμα απόψεών ικανό να δώσει κόντρα μέσα σε ένα αμφιθέατρο, όπου έρθει σε επαφή με την αστική προπαγάνδα και ακούσει απόψεις που διαστρέφουν την πραγματικότητα. Η κόντρα αυτή είναι ευκαιρία για μια δημόσια παρέμβαση, είναι θεμιτή και αναγκαία, δε γίνεται με σκοπό μια «άλλη παιδεία» ούτε επιχειρεί να «πείσει» το καθηγητή, αλλά αντίθετα απευθύνεται στο ακροατήριο και στο συμφοιτητή του.

4. Το πρόσφατο νομοσχέδιο Μπαλτά τον Απρίλιο του 2015 ήταν μια προσπάθεια της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πετύχει τακτικό ελιγμό στο θέμα των διαγραφών, ενώ παράλληλα ήταν το καρότο ώστε να εμπεδωθεί στο φοιτητικό σώμα όλος ο βασικός κορμός του Νόμου Διαμαντοπούλου, οι κατευθύνσεις της Μπολόνια και η κατάργηση του Ασύλου. Τελικά, ούτε περιθώριο γι’ αυτή τη φαιδρή αναδίπλωση δε δόθηκε, η κουβέντα έκλεισε «απ’ τα έξω και απ’ τα πάνω». Η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να ισορροπήσει τις εντυπώσεις, δείχνοντας καλή διαγωγή στα αφεντικά της και χωρίς να ανοίξει καθαρό μέτωπο με τους φοιτητές, δεν ανταποκρινόταν στο πνεύμα των «αποφασιστικών τομών» που ήθελε το σύστημα για την ελληνική εκπαίδευση.

Δυστυχώς, το φοιτητικό σώμα φάνηκε παραπάνω από έτοιμο να δεχθεί αυτή την νέα εκδοχή των μέτρων (οι αντιρρήσεις που ακούγονταν προέρχονταν από τα δεξιά από τη ΔΑΠ και από κόσμο που τσιμπούσε στην προπαγάνδα των αιώνιων φοιτητών και απαιτούσε ακόμη πιο επιθετικές λύσεις), η ΑΡΕΝ ζητωκραύγαζε, η ΚΝΕ έμενε βουβή και από ορισμένα σχήματα της ΕΑΑΚ ξέφευγαν νικητήριες ανακοινώσεις. Σημάδια της βαθιάς οπισθοχώρησης του φοιτητικού σώματος από βασικά κεκτημένα που είχε αφήσει στις συνειδήσεις το κίνημα του 2006-2007. Σήμερα, τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, πρέπει να ξαναμιλήσουμε στους φοιτητές από το Α και ταυτόχρονα να προεκτείνουμε σε πολύ ανώτερο επίπεδο και εύρος τα πολιτικά μας επιχειρήματα (π.χ. θέση της Ελλάδας, ρόλος κυβερνήσεων) για να πείσουμε ακόμη και για απλά ζητήματα (π.χ. δικαίωμα στη σίτιση). Αν ξεφύγουμε από τις υποτιθέμενες «σταθερές» του φ.κ., θα αντιληφθούμε ότι αιτήματα, όπως το «κάτω τα χέρια από το Άσυλο» υπάρχει πλέον ανάγκη να επεξηγούνται και να συνδέονται με άμεσα καθημερινά ζητήματα -όπως το γιατί είναι κατάκτηση να υπάρχουν αφίσες στους τοίχους. Έτσι λοιπόν, όταν το αίτημα περί Ασύλου συνδέεται με το αίτημα για «ελεύθερη πολιτική, συνδικαλιστική, πολιτιστική έκφραση» των φοιτητών βοηθάει στο άνοιγμα της ουσίας στον κόσμο.

5. Σήμερα, η κυβέρνηση έχει οριστικά μετατραπεί σε φορέα της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν σοκαρίστηκαν, δεν έπεσαν απ’ τα σύννεφα, ούτε τσίμπησαν στο κάλπικο δημοψήφισμα, αλλά ήταν σε θέση να προβλέψουν ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα κινηθούν σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Μπορούν και αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε μία ανάσα πριν την μαζική εφαρμογή των μαζικών διαγραφών, με την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ να ακονίζεται για την Άνοιξη, με νέα σχέδια συγχωνεύσεων και λουκέτων στα σκαριά και με τα δίδακτρα να έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι. Η νέα μνημονιακή κυβέρνηση έχει προσαρμοστεί στο ρόλο της χωρίς εσωτερικούς τριγμούς, το υπουργείο βρίσκεται σε ετοιμότητα. Όσο κι αν προς το παρόν τριγυρίζουν γύρω από παρεμβάσεις στη συνδιοίκηση και το πρυτανικό κατεστημένο, το σύστημα δε θα μπορεί να συνεχίζει για πάντα τον «κλεφτοπόλεμο» με τους φοιτητές, όσο κι αν του ήταν αποδοτικός μέχρι τώρα. Αναπόφευκτα προετοιμάζει μια κατά μέτωπο και κεντρικού χαρακτήρα επίθεση στα χοντρά ζητήματα που δεν μπορεί άλλο να αναβάλλει (μαζικές διαγραφές, θέσπιση διδάκτρων). Μια κεντρικού χαρακτήρα επίθεση για την οποία πρέπει να ετοιμαζόμαστε, να εξηγούμε τους στόχους της ανεβάζοντας το πολιτικό επίπεδο με το οποίο απευθυνόμαστε στο φοιτητή, δίνοντας προοπτική, βοηθώντας σταθερά να στηθούν μικρές και μεγαλύτερες εστίες αντίστασης όπου το κάθε χτύπημα εκδηλώνεται. Το αίτημα κατάργησης του νόμου Διαμαντοπούλου, αν και έχει περάσει προ πολλού σε επίπεδο ζύμωσης, παραμένει αναγκαίο, καθώς συνθέτει το παζλ των διάσπαρτων χτυπημάτων που δέχεται ο φοιτητής σε όλα τα επίπεδα και προσανατολίζει την πάλη του.

6. Το θέμα της υποχρηματοδότησης των σχολών απασχολεί πολύ. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις είναι ξεκάθαρο ότι οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ το πόσα χρήματα θα δώσουν και το πού θα διαθέσουν τα δισεκατομμύρια ευρώ που συρρέουν καθημερινά στα ταμεία τους, είναι ξεκάθαρα πολιτική επιλογή. Άλλωστε όλο αυτό το προϊόν της ληστείας του μόχθου των εργαζομένων δεν προορίζεται για «καλούς σκοπούς». Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και είναι αστείες οποιεσδήποτε προτάσεις στο σύστημα ή «προϋπολογισμοί του κινήματος» για την επίλυση του. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ξέρουν πολύ καλά ότι ο στρατηγικός στόχος της επίθεσης στην εκπαίδευση είναι να αφορά «λίγους και εκλεκτούς» και να αντιστοιχεί στη κατεδάφιση της παραγωγής και την διάλυση κατεκτημένων δικαιωμάτων. Σε αυτόν το στόχο, η υποχρηματοδότηση των σχολών είναι απλώς ένα εργαλείο πολλαπλής χρήσης. α) Οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση και συγχώνευση/λουκέτο δεκάδες τμήματα με σκοπό να συρρικνώσουν δραστικά το χάρτη των σχολών (ένα σχέδιο Αθηνά έρχεται μετά και αποτελειώνει τη δουλειά). β) Βρίσκουν ένα ισχυρό μοχλό για να εκβιάσουν τα ΑΕΙ-ΤΕΙ σε γρήγορη και πιστή εφαρμογή των νέων μέτρων, αφού συνδέουν τη χρηματοδότηση με την εξωτερική αξιολόγηση των ιδρυμάτων. γ) Πίσω από κάθε εξαφάνιση φοιτητικού δικαιώματος προβάλλει το θέμα της υποχρηματοδότησης για να εμφανίσει τις περικοπές ως «αναγκαίο κακό». Δεν είναι τυχαίο ότι με το ίδιο πρόσχημα στρώνεται το έδαφος για δίδακτρα.

Το κρίσιμο ζήτημα για τις Αγωνιστικές Κινήσεις είναι να στραφεί η συζήτηση στην ουσία του προβλήματος, ώστε κάθε μέτρο που πάει να περάσει να αντιπαλεύεται από τους φοιτητές σε σύνδεση με το γενικό στόχο της δημόσιας δωρεάν παιδείας, κόντρα στις επιδιώξεις του συστήματος. Σε αντίθεση με τη σύγχυση που επικρατεί στις υπόλοιπες δυνάμεις, οι Αγωνιστικές Κινήσεις παλεύουν, ώστε οι φοιτητές να απαιτήσουν πίσω όλα αυτά που τους παίρνουν, να διεκδικήσουν τα αιτήματα τους και να μην απασχολούνται πού θα βρει το υπουργείο τα χρήματα. Να αντιπαλεύουν το δάσος και όχι να σκοντάφτουν στο πρώτο δέντρο που θα τους προβάλλουν. Να ιεραρχούν και να διακρίνουν την ουσία από τα προσχήματα. Γι’ αυτό οι Αγωνιστικές Κινήσεις καταγγέλλουν απερίφραστα και δημόσια την υποχρηματοδότηση για το ρόλο που παίζει, αλλά δεν την ανάγουν στον κορμό της πάλης με τη λογική «πίσω από αυτό, όλα τα άλλα λύνονται», (όπως κάνουν τα ΕΑΑΚ σε αντίστοιχη λογική με αυτή που κινούνται εδώ και χρόνια για το χρέος). Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δε βάζουν σαν αίτημα το «δώστε λεφτά για την παιδεία», ούτε προτείνουν ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση όπως η ΚΝΕ. Αντίθετα, προβάλλουν απευθείας τις κρίσιμες φοιτητικές διεκδικήσεις και καταγγέλλουν τη λογική της κοστολόγησης των φοιτητικών αναγκών και της συνδιαχείρισης του οικονομικού προβλήματος των σχολών.

7. Σε σχέση με τα μεταπτυχιακά. Η θέσπιση των μεταπτυχιακών σπουδών, ήταν ένα ακόμα βήμα στο χτύπημα του πτυχίου ως τη «μόνη προϋπόθεση για δουλειά» και ένας προθάλαμος της διάσπασης των σπουδών σε κύκλους. Μάλιστα το μεταπτυχιακό και (ακόμη περισσότερο, το διδακτορικό) συνδέθηκε με την ακαδημαϊκή ανέλιξη μερικών «λίγων» σε «ανώτερα» πόστα, έξω και μακριά από τη μάζα των υπόλοιπων αποφοίτων, ενώ συνδέθηκε (και όχι άδικα) με το κυνήγι «καριέρας». Οι Αγωνιστικές Κινήσεις εναντιώθηκαν στη δημιουργία τους και κράτησαν στάση αποχής για πολλά χρόνια. Με την πάροδο των ετών και την απομάκρυνση από το «σημείο εκκίνησης» των μεταπτυχιακών ορισμένα στοιχεία διαφοροποιήθηκαν, σε βαθμό που να πρέπει να αντιμετωπιστεί εκ νέου το θέμα. Σταδιακά, άνοιξαν οι πόρτες ώστε να βρουν μαξιλάρι παράτασης της συνάντησης των αποφοίτων με την ανεργία. Αρκετός κόσμος πλέον τα επιλέγει, είτε έχοντας ανάγκη αυτό το μαξιλάρι, είτε το επιπλέον «χαρτί» του βιογραφικού, είτε για την έξτρα επαγγελματική εξειδίκευση, είτε και για λόγους ενδιαφέροντος. Δεν μπορούμε να μην αντικρίσουμε το γεγονός ότι τα μεταπτυχιακά έχουν πια παγιωθεί και ότι δεν είναι πλέον τόσο «λίγοι», ούτε τόσο «εκλεκτοί» αυτοί που τα επιλέγουν. Πόσο μάλιστα όταν μεταξύ τους βρίσκονται και συναγωνιστές. Αυτό το άνοιγμα της εισόδου οδήγησε σταδιακά στην δημιουργία συλλόγων (όχι παντού) και στην υποτυπώδη ανάπτυξη συνδικαλιστικής δράσης. Λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα θα πρέπει και οι συναγωνιστές διατηρώντας το σώμα των απόψεών τους, να παρέμβουν εφόσον φοιτούν σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Από τη στιγμή που βρίσκονται σε ένα χώρο, να μην επαναπαύονται σε μια στάση αποχής. Στο χώρο αυτό να οικοδομήσουν αντίστοιχα αιτήματά για δωρεάν φοίτηση και πληρωμένη εργασία. Να συνεχίζουν να υπερασπίζονται το πτυχίο που απέκτησαν στο προπτυχιακό επίπεδο ως τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά, παρά την κατάσταση που τους οδήγησε να παρατείνουν τις σπουδές τους. Να αντιπαλέψουν τα δίδακτρα που ψηφίστηκαν πριν 2 χρόνια (και που ακόμη δεν εφαρμόστηκαν παντού) και να διεκδικήσουν πλήρη πρόσβαση σε σίτιση-στέγαση-μετακινήσεις και πάσο. Να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία συλλόγου εκεί που δεν υπάρχει.

8. Στο διεθνές σκηνικό τα πολιτικά δεδομένα έχουν εξελιχθεί με τρομακτικούς ρυθμούς. Η ενδοιμπεριαλιστική κόντρα, με κύρια αυτή των ΗΠΑ-Ρωσία, κλιμακώνεται και μεταφέρεται σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Ουκρανία, Συρία, Βαλκάνια), ενώ όλο και περισσότερες δυνάμεις μπαίνουν πιο τολμηρά στο χορό (μέχρι και η Γερμανία πρόσφατα). Οι επεμβάσεις έχουν περάσει πια από την «περιφέρεια» στο «κέντρο», με την προστατευτική γυάλα της Ευρώπης να σπάει. Αμέτρητα καραβάνια εκατοντάδων χιλιάδων κολασμένων της γης που καταφθάνουν καθημερινά στα σύνορα. Το χτύπημα στο Παρίσι και οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» στην Ευρώπη ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου όχι μόνο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, αλλά και στην ακόμα μεγαλύτερη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και τον εξοπλισμό απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» λαό. Το ΙΣΙΣ, γέννημα θρέμμα των ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων στη Μ.Ανατολή αξιοποιείται σε αυτές τις κατευθύνσεις και είναι μόνο μια γεύση από τα σκοτάδια της ιστορίας στα οποία μπορεί να επιστρέψουν οι λαοί όσο δεν δίνουν απάντηση. Η Ρωσο-Τουρκική κόντρα και οι διαπληκτισμοί στο Αιγαίο τίποτα καλό δεν προμηνύουν. Η θέση της χώρας ως «φυλάκιο» των Ν.Α. συνόρων της ΕΕ, ως χώρα πρώτης υποδοχής των προσφύγων από την φλεγόμενη Μ. Ανατολή και φυσικά ως βασικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ στη Ν.Α.Μεσόγειο, οι τεμενάδες στις ΗΠΑ και οι συμφωνίες με Αίγυπτο/Ισραήλ, γεννούν καθημερινά τεράστιους κινδύνους για τον ελληνικό λαό. Σε αυτό το παγκόσμιο φόντο, η φοιτητική νεολαία, όπως και ολόκληρος ο λαός, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο του πολέμου και τη θερμής εμπλοκής των γειτονικών λαών σε όλο και μεγαλύτερη αιματοχυσία.

Με όλα τούτα, η λέξη ιμπεριαλισμός φαίνεται να έχει επιστρέψει στο λεξιλόγιο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στις σχολές (και όχι μόνο). Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δυστυχώς δεν ανησυχούν μήπως χάσουν την πρωτοκαθεδρία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Μακάρι να έμπαινε τέτοιο θέμα. Γνωρίζουν καλά ότι πολλοί μιλάνε για ιμπεριαλισμό, αλλά πέρα από τη λέξη, εννοούν κάτι εν γένει διαφορετικό. Τόσο η ΚΝΕ με τη θεωρία της περί «αλληλεξάρτησης», όσο και οι συνιστώσες της ΕΑΑΚ που θεωρούν τις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες λίγο πολύ ιμπεριαλιστικές, μαζί και την Ελλάδα, (βαθμολογώντας τες με μία κλίμακα από το 1 ως το 10 στην «παγκόσμια αλυσίδα» ή «πυραμίδα») καταφέρνουν τελικά να εξουδετερώνουν την ουσία του ιμπεριαλισμού και δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα που ζούμε. Έτσι εμφανίζεται η εξής αντίφαση: μπορεί ο «ιμπεριαλισμός» να ακούγεται ξανά στα τραπεζάκια αριστερών φοιτητικών παρατάξεων (ακόμη και σε τμήματα της αναρχίας), αλλά η «εξάρτηση» της χώρας όχι. Η άρνηση της κυρίαρχης αριστεράς να αναγνωρίσει τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού από ΗΠΑ και ΕΕ κρύβει, μεταξύ άλλων, την αυταπάτη ότι μπορεί τάχα η Ελλάδα ως «κυρίαρχο κράτος» να χαράξει μια άλλη πορεία αν το επιλέξει. Την ψευδαίσθηση ότι είναι θέμα πολιτικής βούλησης για την έλλειψη της οποίας παίζει καταλυτικό ρόλο η σύνθεση του σημερινού κοινοβουλίου. Φαίνεται ότι το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ δε λέει να γίνει μάθημα. Πιστεύουν πως για την εφαρμογή ενός «άλλου σχεδίου», θα παίξει καταλυτικό ρόλο η εκλογική τους ενίσχυση η οποία μπορεί τάχα να ανοίξει έναν άλλον δρόμο. Μάλιστα, όποιος τολμάει να αναδεικνύει την πλάνη τέτοιων φαντασιώσεων κατηγορείται ότι αναπαράγει τη λογική της «ψωροκώσταινας» ή ότι «αθωώνει τις κυβερνήσεις από τις ευθύνες τους». Μόνο που τα πράγματα είναι ακριβώς ανάποδα. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις, η άρνηση της εξάρτησης ισοδυναμεί με άρνηση της πραγματικότητας και των ευθυνών της Αριστεράς να βάλει καθήκοντα στην πάλη της νεολαίας και ολόκληρου του λαού για την ανατροπή αυτών των σχέσεων. Πάνω από όλα ισοδυναμεί με την άρνησή της κυρίαρχης αριστεράς να εμπιστευθεί το λαϊκό παράγοντα και τη δύναμή του, καταλήγοντας μέχρι και σε «αντι-ιμπεριαλιστικές προτιμήσεις» μεταξύ Ρωσίας, ευρωπαίων και ΗΠΑ. Και σε αυτά τα κρίσιμα σημεία οι Αγωνιστικές Κινήσεις πρέπει να επιμείνουν και να σηκώσουν σοβαρή κόντρα. Να υπερασπιστούν την ανάγκη να οργανωθεί ο λαός σε μαζικό αντι-ιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα ως η μοναδική δύναμη κρούσης που μπορεί να σπάσει τα δεσμά, να πετάξει έξω τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, να ανακόψει τον εφιάλτη της εξαθλίωσης και του πολέμου και να ανοίξει προοπτικές για μια Ελλάδα με ειρήνη και ανεξαρτησία. Να αναδείξουν την κατεύθυνση ζύμωσης του «κοινού μετώπου των λαών» και την κρίσιμη σημασία της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, η οποία δε μεταφράζεται μόνο σε υλική βοήθεια, αλλά και σε ενεργό δράση με πρωτοβουλίες στο δρόμο ενάντια στη γενεσιουργό αιτία των προσφυγικών ροών. Το σε ποιες κοινές πρωτοβουλίες μπορούν να προχωρήσουν και πότε, κρίνεται κατά περίπτωση, ενώ σε κάθε περίπτωση η κόντρα παραμένει παραπάνω από αναγκαία.

9. Ο αντισυνδιαχειριαστικός άξονας πάλης των Αγωνιστικών Κινήσεων έχει κρίσιμο ρόλο να παίξει αυτή την περίοδο. Τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και η σημερινή, παράλληλα με τα χτυπήματα που επιχειρούν στο φοιτητικό σώμα, προσπαθούν σταθερά να καλλιεργούν τη λογική της «πανεπιστημιακής κοινότητας» και τη συνεργασία των φοιτητών με τους μηχανισμούς διοίκησης του πανεπιστημίου. Στην ίδια λογική καλούν και σε συμμετοχή στο «διάλογο για την παιδεία». Οι Αγωνιστικές Κινήσεις πολεμούν σταθερά και αταλάντευτα τις λογικές συνδιοίκησης και ενσωμάτωσης, δεν αναγνωρίζουν καμία «πανεπιστημιακή κοινότητα», ακριβώς γιατί δεν αναγνωρίζουν καμία «κοινότητα» συμφερόντων με τους κρατικούς μηχανισμούς διοίκησης, τους μεγαλοκαθηγητές και τους πρυτάνεις. Ακόμη παραπέρα, δεν μπαίνουν σε κανένα «διάλογο» με το υπουργείο και την κυβέρνηση, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο λύκος και το πρόβατο δεν μπορούν να τα «βρουν» στο τραπέζι του διαλόγου, αλλά ότι η έκβαση των εξελίξεων θα είναι θέμα σκληρής αναμέτρησης. Μπροστά στον «παραγκωνισμό» των πρυτανικών αρχών και την εγκατάσταση νέων διοικητικών δομών (Συμβούλια), οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν υπερασπίζονται τις Συγκλήτους και τους πρυτάνεις, δεν «κλαίνε» για τις «χαμένες συνδιοικητικές θέσεις» που τόσα χρόνια επιχειρούν να διαλύσουν το φοιτητικό συνδικαλισμό και να μετατρέψουν τους φοιτητές σε «συνένοχους» των κυβερνητικών αποφάσεων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, εναντιώνονται ξεκάθαρα στη νέα σκλήρυνση των διοικητικών δομών αποκλειστικά και μόνο από τη σκοπιά των φοιτητικών δικαιωμάτων, γνωρίζοντας το καταλυτικό ρόλο που τα νέα Συμβούλια προορίζονται να παίξουν στην επιτάχυνση της επίθεσης. Παλεύουν ενάντια στη δημιουργία τους, αντιμετωπίζοντας τα ως μια βαθιά αντιδραστική εξέλιξη -κόμβο της εφαρμογής του Νόμου Διαμαντοπούλου- που θα εντείνει την επίθεση σε βάρος του φοιτητικού σώματος. Ταυτόχρονα, έχουν επίγνωση ότι το σύστημα πάντα αναζητά και το καρότο, εκτός από το μαστίγιο, με αποτέλεσμα η συνδιοικητική λογική να μην εγκαταλείπεται, όσες μορφές και αν αλλάζει. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει η κυβέρνηση όταν επιχειρεί να επαναφέρει, τη «φοιτητική συμμετοχή» στις πρυτανικές εκλογές και στη Σύγκλητο, δίνοντας παράλληλα για πρώτη φορά το πράσινο φως στη δημιουργία των Συμβουλίων (σε δήθεν γνωμοδοτικό ρόλο). Οι κατευθύνσεις πάλης των Αγωνιστικών Κινήσεων έρχονται σε πλήρη κόντρα και με τις δύο όψεις αυτών των εξελίξεων.

10. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις έχει μεγάλη σημασία να χτυπηθεί η απογοήτευση και η παραίτηση στο φοιτητικό σώμα, να αποκαλυφθεί ότι όλο το προηγούμενο διάστημα αυτό που κατέρρευσε ήταν οι ρεφορμιστικές αυταπάτες και οι φαντασιώσεις για εκλογικές λύσεις και όχι η δυνατότητα των αγώνων να πετυχαίνουν νίκες. Αυτή η προσπάθεια απαιτεί α) ανεβασμένη ιδεολογική και πολιτική απεύθυνση και β) ανάληψη πρωτοβουλιών ώστε να ανοίγουν μέτωπα πάλης και να δίνονται κόντρες με όσο το δυνατόν ευρύτερη συσπείρωση κόσμου.

Επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι μία οικονομίστικη ανάλυση των εξελίξεων και του χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης είναι πέρα για πέρα ελλιπής. Ότι η κρίση ενισχύει τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό την ίδια στιγμή που απογειώνει την επίθεση του κεφαλαίου στις εργαζόμενες μάζες για να απελευθερώσει όλες τις δυνατότητες μελλοντικής κερδοφορίας. Γι’ αυτό και την ίδια στιγμή η φαινόμενη «οικονομική» κρίση εκδηλώνεται παράλληλα ως παγκόσμια πολιτική και κοινωνική κρίση. Η καθήλωση που έφερε η ένταση της επίθεσης απαιτεί άνοδο του πολιτικού και ιδεολογικού επιπέδου της φοιτητικής νεολαίας και σύνδεση των εξελίξεων μεταξύ τους.

Ακριβώς στη λογική της σύνδεσης οφείλει να κινείται κάθε μικρή ή μεγαλύτερη διεκδίκηση. Η σύνδεση αυτή μπορεί να γίνεται μέχρι το επίπεδο που επιτρέπει στον κόσμο να την κατανοεί. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν είναι της λογικής της χαρταπιάς και της προβολής όλων των αιτημάτων 1^ου, 2^ου και 3^ου βαθμού συγγένειας με το θέμα που κάθε φορά τίθεται. Αντίθετα, παλεύουν να διαμορφώσουν ένα οπλοστάσιο αιτημάτων άμεσων και έμμεσων από το οποίο μπορούν κάθε φορά να επιλέγουν ένα μέρος, να ιεραρχούν και να κεντράρουν. Αντίστοιχα επιλέγουν τον τρόπο κίνησης και τις «σύμμαχες δυνάμεις» κατά περίπτωση. Οι πρωτοβουλίες κοινής δράσης επιδιώκονται στο βαθμό που τελικά καταφέρνουν ενισχύουν τη λογική της διεκδίκησης και όχι της συνεννόησης με τους μηχανισμούς του συστήματος. Επιδιώκουν ένα πλαίσιο κοινής δράσης το οποίο να περνάει μέσα από την όσο το δυνατό πιο ανοιχτή διαμάχη των απόψεων και την κατανόηση των διαφωνιών από τον ανένταχτο κόσμο.

Παρά το γεγονός ότι οι ζωντανές διαδικασίες φοιτητικού κινήματος λείπουν από τα αμφιθέατρα εδώ και χρόνια (δε μιλάμε για επιμέρους εξαιρέσεις) τα νέα πολιτικά δεδομένα απαιτούν συνολικότερη αντίληψη των πραγμάτων από ένα δυναμικό για να σπάσει τον πάγο και να κινητοποιηθεί. Ταυτόχρονα, η πολιτική μετατόπιση της ρεφορμιστικής αριστεράς (από την πάλαι ποτέ ΑΡΕΝ μέχρι την ΚΝΕ και την ΕΑΑΚ) όλο και δεξιότερα, δημιουργεί ένα χρόνια διαπιστωμένο πολιτικό κενό που ενισχύει το πρόβλημα. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι καινούργιες, αλλά αναβαθμίζονται χρόνο με το χρόνο, εξωθώντας τις Αγωνιστικές Κινήσεις στην ανάγκη να συγκροτηθούν ακόμη περισσότερο πολιτικά και ιδεολογικά, να διευρύνουν την επιρροή τους, να συνεχίζουν να κινούνται προς την παραταξικοποίησή τους και να αποσαφηνίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα το πλαίσιο πάλης τους.

ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΛΗΣ

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ.

ΣΠΟΥΔΕΣ

• Όχι παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς. Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλο το λαό. Πάλη ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. Ελεύθερη πρόσβαση της νεολαίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

• Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου, των σχεδίων Αθηνά 1 και 2, κάτω οι νόμοι της Μπολόνια.

• Όχι στα δίδακτρα.

• Καμία διαγραφή φοιτητή.

• Ένα και δωρεάν σύγγραμμα που να καλύπτει όλη την εξεταστέα ύλη, σε όλα τα μαθήματα. Επανεξέταση των μαθημάτων που περιείχαν ύλη έξω από αυτό.

• Δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές χωρίς καμία προϋπόθεση, για όλη τη διάρκεια της φοίτησης. Όχι σε ελέγχους για πάσο, όχι στην κάρτα σίτισης. Όχι σε ιδιωτικοποιήσεις λεσχών, εργολαβίες, ελαστικές σχέσεις εργασίας. Έξω οι εργολάβοι από τις σχολές. Ανθρώπινες συνθήκες σίτισης.

• Ελεύθερη φοίτηση, χωρίς προαπαιτούμενα, κύκλους σπουδών, όρια μαθημάτων. Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Όχι στις παρουσίες. Όχι στις υποχρεωτικές προόδους. Κανένας περιορισμός στην δήλωση μαθημάτων. Δεν αποδεχόμαστε το όριο των 13 εβδομάδων ανά μάθημα. Ειδικές ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους φοιτητές. Επανεξέταση των μαθημάτων που είχαν μαζική αποτυχία.

• Δωρεάν, αξιοπρεπής στέγαση για όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές. Ανέγερση νέων εστιών που να καλύπτουν τις ανάγκες φοίτησης. Όχι στα νοίκια στις εστίες -ούτε ευρώ από την τσέπη μας. Καμία έξωση φοιτητή για οικονομικούς λόγους. Επίδομα ενοικίου που να καλύπτει όλες τις ανάγκες στέγασης.

• Δωρεάν μεταφορές για τους φοιτητές, όλο το χρόνο, για όλη τη διάρκεια της φοίτησης.

• Πάσο για όλα τα έτη φοίτησης. Δωρεάν διανομή του πάσο.

• Όχι στις συγχωνεύσεις και λουκέτα στα σχολεία. Όχι στη «μαθητεία» και στο λύκειο εξεταστικό κάτεργο.

• Όχι στα δίδακτρα και τα προαπαιτούμενα στα μεταπτυχιακά. Όχι στις απλήρωτες πρακτικές.

• Όχι στην αξιολόγηση και τις απολύσεις εκπαιδευτικών.

ΔΟΥΛΕΙΑ

• Το πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για δουλειά. Δεν αποδεχόμαστε πιστοποιήσεις προσόντων, διδακτική επάρκεια, εξετάσεις ειδικότητας κτλ.

• Ενιαίο πτυχίο, με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Όχι σε διασπάσεις, όχι σε κύκλους σπουδών, όχι σε bachelor-master.

• Όχι στις πιστωτικές μονάδες και το νόμο για την αξιολόγηση. Ενιαία συλλογικά δικαιώματα των αποφοίτων – όχι στο ατομικό φάκελο προσόντων.

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με μισθούς-συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος ζωής. Πάλη για συλλογικές συμβάσεις εργασίας – όχι στην ατομική σύμβαση.

• Όχι στις απολύσεις και την απλήρωτη εργασία. Όχι στη μαύρη ελαστική εργασία, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, τον εργασιακό μεσαίωνα.

• Όχι σε μειωμένους μισθούς λόγω μαθητείας ή εκπαίδευσης. Καμία απλήρωτη πρακτική. Ασφάλιση κατά την διάρκεια των πρακτικών.

• Ίση, πλήρης και δωρεάν περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, ασφάλιση για όλους τους νέους.

• Επίδομα ανεργίας στους άνεργους πτυχιούχους.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ

• Κάτω τα χέρια από το Άσυλο, το Άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Έξω οι δυνάμεις καταστολής και οι secutiry από τα ΑΕΙ/ΤΕΙ. Ελεύθερη πολιτική, συνδικαλιστική, πολιτιστική έκφραση των φοιτητών στους χώρους σπουδών.

• Κάτω τα χέρια από τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους, κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές φοιτητές. Έξω οι φασίστες από τους συλλόγους.

• Όχι στα πειθαρχικά, όχι στις φρονηματικές διώξεις φοιτητών από τις πρυτανικές αρχές.

• Αλληλεγγύη στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, αλληλεγγύη στους διωκόμενους λαϊκούς αγωνιστές.

• Ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ενάντια στους νόμους που καταστέλλουν τα δημοκρατικά δικαιώματα (νέα δελτία ταυτότητας, τρομονόμος, κουκουλονόμος, πράξη νομοθετικού περιεχομένου). Ενάντια στην καταστολή του εργατικού κινήματος, την επιστράτευση/δίωξη των απεργιών.

• Αποχή από κάθε είδους συνδιοίκηση και συνδιοικητικές εκλογές. Ανεξαρτησία, πολιτική, οργανωτική και οικονομική, από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Αρνιόμαστε οποιαδήποτε μορφή χρηματοδότησης από το κράτος.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

• Στο πλευρό του λαϊκού κινήματος για την ανατροπή των παλιών και νέων Μνημονίων και συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής. Ενάντια στα αστικά κόμματα και κυβερνήσεις. Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους ντόπιους υποτακτικούς τους.

• Σε συμπόρευση και συντονισμό με το μαθητικό κίνημα και τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση, για το λαϊκό δικαίωμα στην εκπαίδευση

• Στο πλευρό της εργατικής τάξης, ενάντια στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου

• Ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο, το φασισμό, την καταστολή. Για τα λαϊκά δικαιώματα στην ασφάλιση, την περίθαλψη, τη δουλειά, τη ζωή. Για ειρήνη, δουλεία, δημοκρατία.

Παλεύουμε για την έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ

• Για το διώξιμο του ΔΝΤ, της Τρόικα και κάθε ιμπεριαλιστικού μηχανισμού επιβολής και επιτροπείας.

• Καμία Εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους – έξω οι βάσεις του ΝΑΤΟ από την Ελλάδα.

• Μαζί με τους λαούς σε κοινό ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ και τον ΠΟΛΕΜΟ. Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες.

• Για μια λαϊκή παιδεία σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη χωρίς εκμετάλλευση