Σε μια περίοδο που η επίθεση του συστήματος απέναντι στα φοιτητικά δικαιώματα φαίνεται να μην έχει πάτο, το φοιτητικό κίνημα είναι σαφώς αποσυγκροτημένο. Και ενώ την κυρίαρχη ευθύνη για την κατάσταση αυτή φέρουν το σύστημα και οι παρατρεχάμενοί του στις σχολές (καθηγητές, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και κάθε λογής ανεξάρτητοι), καθοριστική είναι η ευθύνη της κυρίαρχης αριστεράς, καθώς δεν συμβάλλει στην οικοδόμηση όρων για την ανασυγκρότησή του.
Κοινοβουλευτικές αυταπάτες...
Όσο και αν η ΠΚΣ παρουσιάζεται σαν επαναστατική δύναμη, χωρίς αυταπάτες τάχα για τον θεσμό του αστικού κοινοβουλίου, είναι εκείνη που χρόνια τώρα καλεί τους φοιτητές να στηρίξουν και να ενισχύσουν την κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, προκειμένου αυτό να ασκεί πίεση μέσα στη Βουλή.
Από τη δική τους πλευρά, ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ, αφού συνέβαλαν στην ανάδειξη της δήθεν αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν να καλλιεργούν τις ίδιες αδιέξοδες λογικές μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Ποια θεωρούν ότι είναι η απάντηση στην επίθεση; Μα, μια πιο αριστερή κυβέρνηση, που αυτή τη φορά θα δράσει πιο αποφασιστικά(!) και θα υλοποιήσει το πολυπόθητο «μεταβατικό πρόγραμμα» που προτάσσουν.
Ποτέ όμως το κοινοβούλιο δεν έδωσε τη λύση για το λαό και τη νεολαία. Γιατί αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι μια σωστή πρόταση νόμου ή ένα σωστό μεταβατικό πρόγραμμα, αλλά οι λαϊκοί αγώνες και οι αντιστάσεις.
Ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την κρίση του συστήματος;
Ενώ το σύστημα προσπαθεί να μας πείσει ότι η επίθεσή του προχωρά γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά», η αριστερά έχει πάλι την «απάντηση» έτοιμη: αύξηση της χρηματοδότησης. Αντιλαμβάνεται, δηλαδή, την επίθεση όχι ως μια κεντρική πολιτική κατεύθυνση, με τη χρηματοδότηση να χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης, αλλά σαν μια οικονομικού χαρακτήρα επίθεση, που «επομένως» απαιτεί μια οικονομικού χαρακτήρα απάντηση. Μετατρέπεται, έτσι, σε «λογιστή» του κράτους κοστολογώντας τα δικαιώματά μας.
Παράλληλα, στα πλαίσια μιας αδιέξοδης προτασεολογίας, ζητάει από αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα την… εκπαίδευση των αναγκών της. Έτσι, τη στιγμή που κλείνουν, συγχωνεύονται και καταργούνται δεκάδες τμήματα ΤΕΙ, τα ΕΑΑΚ ζητούν «ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση», η ΠΚΣ «ενιαία ανώτατη εκπαίδευση», πάντα με γνώμονα τη «γνώση και έρευνα στην υπηρεσία του λαού». Πρόκειται για μια σειρά αιτημάτων που προκύπτουν από την αταξική θεώρηση της εκπαίδευσης και του ίδιου του κράτους. Δεν αναγνωρίζουν, δηλαδή, ότι η εκπαίδευση και η γνώση που παρέχονται σε αυτό το σύστημα δεν μπορεί παρά να εξυπηρετούν το ίδιο.
Για μια «καλύτερη» συνδιοίκηση...
Αυτό που «ενοχλεί» τις δυνάμεις της κυρίαρχης Αριστεράς στα συνδιοικητικά όργανα είναι οι μειωμένες θέσεις που τους παρέχει. Παλεύουν να κάνουν πιο «δημοκρατικό» έναν θεσμό που το σύστημα χρησιμοποιεί χρόνια τώρα, για να ελέγχει το φοιτητικό κίνημα. Έναν κρατικό θέσμο, που θέλει τους φοιτητές να συνδιαλέγονται με το καθηγητικό κατεστημένο, το οποίο ψηφίζει τους νόμους ενάντια στα δικαιώματά μας μέσα στις σχολές. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις είναι η μόνη δύναμη που ποτέ δεν συμμετείχε σε αυτά τα όργανα και καλεί σε αποχή από αυτά!
Ένας κούφιος αντιιμπεριαλισμός
Για χρόνια είχαν ξεγράψει τον «ιμπεριαλισμό» από το λεξιλόγιό τους. Ακόμα και μετά τις επεμβάσεις στη Συρία, όμως, αδυνατούν να βάλουν την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση μέσα στους συλλόγους. Τη στιγμή, λοιπόν, που καλούν σε «αντιπολεμικό ξεσηκωμό», ανάγουν σε αιτία της έντασης στις σχέσεις της χώρας μας με ΠΓΔΜ και Τουρκία, αφενός την «τούρκικη επιθετικότητα» (ΠΚΣ) αφετέρου τον «αλυτρωτισμό της ΠΓΔΜ» (ΠΚΣ-δυνάμεις των ΕΑΑΚ). Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος πολέμου απορρέει τάχα από τον επεκτατισμό των γειτονικών χωρών, κι όχι φυσικά από την ιμπεριαλιστική επέλαση και τις αντιθέσεις των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής. Ανάμεσά τους κι η δική «μας», που άλλωστε προχωρά σε εξίσου επιθετικές ενέργειες (άξονες με κράτη-δολοφόνους και αντιδραστικά καθεστώτα όπως του Ισραήλ και της Αιγύπτου, στρατιωτικές ασκήσεις τύπου «Ηνίοχος», αξιώσεις για ΑΟΖ).
Στην ουσία, οι κυρίαρχες δυνάμεις της αριστεράς αναπαράγουν το κυβερνητικό αφήγημα που καλλιεργεί αίσθημα «εθνικής ομοψυχίας», προορίζοντας τον λαό και τη νεολαία σε έναν άδικο πόλεμο για τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου. Παράλληλα, καμία από τις δυνάμεις των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ δεν αναγνωρίζει το καθεστώς της εξάρτησης της χώρας μας από ΗΠΑ- ΕΕ. Έτσι, όχι μόνο αποκρύβουν ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή αλλά θέτουν σε δεύτερη μοίρα την πάλη απέναντι στους φονιάδες των λαών: τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, που την ίδια στιγμή που ξεκινούν από τη χώρα μας τις επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, δρομολογούν την ψήφιση νέων αντιλαϊκών μέτρων.
Η δική μας απάντηση!
Είναι αναγκαία, σήμερα, μέσα από τους συλλόγους μας, η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, στο πλευρό του λαού, σε αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική- αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Κόντρα στην ηττοπάθεια και την υποταγή, είναι ζωτικής σημασίας η πάλη για την αποτροπή του πολέμου, για ένα κίνημα που δεν θα μπαίνει κάτω από τις σημαίες των δυναστών του αλλά θα υψώνει τις δικές του σημαίες!
Στις 16 Μαΐου, δυναμώνουμε τη φωνή της Αντίστασης και της Διεκδίκησης!
Στηρίζουμε- Ψηφίζουμε Άγωνιστικές Κινήσεις!
