Μια σύντομη ιστορική αναδρομή

Η λεγόμενη Συνδιοίκηση (δηλαδή η συμμετοχή φοιτητών στα Τμήματα-Κοσμητείες-Συγκλήτους)   πρωτοεμφανίστηκε το 1982 (νόμος 1268), σαν “δώρο” από μεριάς ΠΑΣΟΚ. Με μεγάλη χαρά υποδέχτηκαν αυτό το “δώρο” τόσο οι δυνάμεις του συστήματος (φυσιολογικό), όσο και η συντριπτική πλειοψηφία της “αριστεράς”. Προφανώς όμως η κίνηση του συστήματος να θεσμοθετήσει τη Συνδιοίκηση, αποσκοπούσε κάπου, μια που ΠΟΤΕ δεν αποτέλεσε αίτημα του κινήματος...! Και μάλλον το σύστημα τα κατάφερε...

Αφενός στη Συνδιοίκηση δεν μπορούσαν να μπλοκάρουν φοιτητές την ψήφιση νομοθετημάτων (πάντα ήταν μειοψηφία), αφετέρου οι Σύλλογοι και οι Γενικές Συνελεύσεις απέκτησαν δευτερεύοντα ρόλο (μια που το ματς κρινόταν στο γήπεδο του αντιπάλου).

Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, αναπαράχθηκε η λογική της “ακαδημαϊκής κοινότητας” (λες και έχουν ίδια συμφέρονται και προβλήματα οι φοιτητές και οι μεγαλοκαθηγητάδες, την ίδια θέση το θύμα και ο θύτης), νομιμοποιήθηκε το παζάρι των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων (μια που είχε υποσκαφθεί ο αποφασιστικός τους ρόλος), καλλιεργήθηκε το κομπρεμί παρατάξεων-καθηγητών, κυριάρχησε το ντέρμπι μεταξύ παρατάξεων για “το ποιος είναι ο καλός πρύτανης” και πάει λέγοντας. Με λίγα λόγια, ενώ ψηφίζονταν αντιφοιτητικά μέτρα, παράλληλα οι φοιτητές γίνονταν συμμέτοχοι στην ψήφιση των μέτρων και ταυτόχρονα υποσκαπτόταν η αυτονομία και η δυναμική των Συλλόγων.

Στη συνέχεια, το 2011 και με το νόμο 4009, που ψηφίστηκε από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, τη θέση της κλασσικής συνδιοίκησης, παίρνουν τα Συμβούλια Ιδρύματος. Ένα νέο υπερόργανο -αρμόδιο για τη λήψη αποφάσεων στα ΑΕΙ/ΤΕΙ- που περιελάμβανε διορισμένους “εξωπανεπιστημιακούς” και περιοριζόταν κατά πολύ η συμμετοχή των φοιτητών σε αυτά (σοκ για τους καθηγητές που περιοριζόταν η εξουσία τους και για τις παρατάξεις που έχαναν την καρέκλα του διαλόγου...!). Αυτή η ακόμα πιο αντιδραστική στροφή της Συνδιοίκησης, δεν έγινε επειδή το προηγούμενο καθεστώς λειτουργούσε υπέρ των φοιτητών (η ιστορία είχε κάνει καλή διδαχή), αλλά επειδή εν μέσω κρίσης του συστήματος και λαϊκών κινητοποιήσεων, το σύστημα απαιτούσε ένα όργανο πιο γρήγορο και αποφασιστικό για να υλοποιεί τις επιταγές της Μπολόνια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα... Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, φέρεται να επαναφέρει (κατά τα λεγόμενά της) τη Συνδιοίκηση του ...“σωτηρίου” ΠΑΣΟΚ του '80. Όχι γιατί σκοπεύει να συγκρουστεί με την πολιτική της Μπολόνια και γενικά του ιμπεριαλισμού (το δηλώνουν άλλωστε ότι θέλουν καλές σχέσεις με τους “εταίρους”), αλλά για να μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να ξαναγίνει χειροκροτητής και συνένοχος των επερχόμενων μέτρων. Γιατί, ο ιδανικότερος τρόπος για το σύστημα να κυριαρχεί στις μάζες και να συνεχίζει την επίθεσή του, είναι η κάμψη των αντιστάσεων και η αποσυγκρότηση του κινήματος, μέσω ...δημιουργικών ασαφειών.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουν τα ξεπουλημένα-κρατικά όργανα διαλόγου, εδώ και δεκαετίες και στην προσπάθεια να ισχυροποιηθούν τα πραγματικά όργανα αγώνα των φοιτητών, κατέθεσαν στο προεκλογικό Δ.Σ. το παρακάτω ψήφισμα:

Όπως φαίνεται και από τις υπογραφές, το ψήφισμα δεν το υπέγραψαν καμιά από τις δυνάμεις ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ και κατά συνέπεια δεν πέρασε.

Απ' ότι φαίνεται είναι διακαής ο πόθος αυτών των δυνάμεων να κάθονται πλάι-πλάι με το καθηγητικό κατεστημένο και επ' ουδενί δεν το χωράει ο νους τους να γραφτεί στο προεκλογικό Δ.Σ. ότι οι εκλογές δε γίνονται για τη συνδιοίκηση.

Σε περίπτωση που κάποια από αυτές τις δυνάμεις βιαστεί να επιχειρηματολογήσει ότι ο μόνος λόγος που δεν το υπέγραψε είναι “για να παρεμβαίνουμε και να μπλοκάρουμε αντιφοιτητικά μέτρα”, να τους θυμίσουμε ότι:

Οι παραστάσεις διαμαρτυρίας και η επιβολή των δικαιωμάτων μας, δεν γίνεται με έγκριση και νομιμοποίηση από αυτούς που τάσσονται απέναντί μας! Γίνεται με σύγκρουση και όχι με συνδιαλλαγή στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας!

Όσο και να σκίζουν τα ιμάτιά τους οι συνάδελφοι της ΑΡΕΝ ότι δεν προωθούν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτεται καθημερινά ότι στους Συλλόγους αναπαράγουν ξεκάθαρα τη λογική της χειραγώγησης, της συμφιλίωσης των ταξικών αντιθέσεων και της συσκότισης της πάλης.

Φανερώνεται μέρα με τη μέρα ότι προωθούν αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ: την ταξική συνεργασία και την άνευ όρων παράδοση στις ορέξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Όσο και να διατυμπανίζουν οι συνάδελφοι της ΠΚΣ/ΜΑΣ την αναγκαιότητα για “αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος” και για αλλαγή συσχετισμών στους Συλλόγους, να μας πουν ...τί είδους ανασυγκρότηση χρειάζονται τα Τμήματα, οι Κοσμητείες και οι Σύγκλητοι. Όταν λένε “Μαζί είμαστε πιο δυνατοί”, ας μας προσδιορίσουν το ...πόσο μαζί...! Γιατί εμείς τέτοιου είδους “ανασυγκρότηση” και “συμμαχία” τους τη χαρίζουμε!

Όσο και να λένε οι συνάδελφοι της ΕΑΑΚ για “αγώνα, ρήξη και ανατροπή”, τα γραπτά δείχνουν ότι η “ρήξη” τους δεν μπορεί να γίνει πέρα και έξω από τους στημένους-αντιδραστικούς θεσμούς. Όση αντιγραφειοκρατία και να προπαγανδίζουν, ας μας εξηγήσουν πόσο “αμεσοδημοκρατική και οριζόντια” είναι η συνδιοίκηση.

Μάλιστα στην τελευταία Συνέλευση του Συλλόγου την Τετάρτη 29/4/2015, οι Αγωνιστικές Κινήσεις έκαναν ερώτηση στην ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ-ΕΑΑΚ σχετικά με την άποψή τους για την συνδιοίκηση. Η απάντηση των συναδέλφων ήταν ...ότι διαφωνούν με αυτό το θεσμό! Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις... η πραγματική τους άποψη όμως...;

Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις, το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα πρέπει να οργανωθεί μέσα στους συλλόγους του με βάση την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου. Κόντρα στα όργανα που διαπλέκουν του φοιτητές και τους σπουδαστές με το κράτος, απαξιώνοντας έτσι τους Συλλόγους.

Για εμάς τα μόνα όργανα -αναγκαία για την ανατροπή της επίθεσης- είναι ΜΟΝΑΧΑ τα όργανα που κατακτήθηκαν με αγώνες και όχι αυτά που με το μανδύα της “δημοκρατίας” κάνουν το φοιτητικό κίνημα χειροκροτητή των κυβερνήσεων.

Τόσο στις φοιτητικές εκλογές, όσο και γενικά οι φοιτητές πρέπει να καταδικάσουν τις δυνάμεις, που υποσκάπτουν τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος.

Καλούμε τους φοιτητές να ταχθούν στο πλευρό της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής - αντισυνδιαχειριστικής κατεύθυνσης.

Να παλέψουμε μέσα στους Συλλόγους και με όπλο την Κοινή Δράση για το δικαίωμά μας σε σπουδές – δουλειά – ελευθερίες. Να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να συνδεθούμε με τους πραγματικούς μας συμμάχους: Την εργατική τάξη και τον αγωνιζόμενο λαό!