Ακολουθώντας μία χρόνια περίοδο αποσυγκρότησης των φοιτητικών οργάνων πάλης, η σπουδάζουσα νεολαία σήμερα βρίσκεται μπροστά σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματά της από το σύστημα του πολέμου, της φτώχειας και της εργασιακής βαρβαρότητας. Μέσα στην έξαρση της πανδημίας, για πολύ μεγάλο διάστημα, οι οργανωτικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος (φ.κ.) μπήκαν «στον πάγο», παρά την αναγκαιότητα μιας μαζικής, συλλογικής και αποφασιστικής απάντησης στο κύμα αντιλαϊκών-αντιδραστικών νόμων της κυβέρνησης. Τρία χρόνια από την τελευταία διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών, η απομαζικοποίηση και αποπολιτικοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων και των διαδικασιών τους γίνεται πιο φανερή από ποτέ, με τεράστιο ποσοστό φοιτητόκοσμου να μην έχει παρακολουθήσει ή συμμετάσχει ποτέ σε συλλογική πολιτική διαδικασία.

Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ως όργανα πάλης της νεολαίας

Για εμάς, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι (Φ.Σ.) αποτελούν εκείνα τα όργανα πάλης της φοιτητικής νεολαίας μέσα από τα οποία μπορεί να οργανώσει τους αγώνες της, να τραβήξει πορεία ενάντια στο σύστημα που τσακίζει τα δικαιώματά της. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι (Φ.Σ.) είναι οι εστίες του κινήματος, όπου μέσα από την ανώτερη διαδικασία αυτών - τη Γενική Συνέλευση (Γ.Σ.) - ο πλατύς φοιτητόκοσμος καλείται να πάρει αποφάσεις και να οργανώσει την πάλη του. Κόντρα στη λογική του ατομικού δρόμου, της λογικής του «βγάλ’ τα πέρα μόνος σου» και του «τίποτα δεν αλλάζει», οι Γενικές Συνελεύσεις (Γ.Σ.) συλλογικοποιούν τα προβλήματα του φοιτητόκοσμου, και προωθούν τη συλλογική συζήτηση και τη μαζική διεκδίκηση. Αποτελούν το ανώτερο, το πιο δημοκρατικό όργανο πάλης που έχει στην κατοχή της η σπουδάζουσα νεολαία. Με τον ίδιο τρόπο, οι φοιτητικές εκλογές κατοχυρώθηκαν για να υπηρετήσουν την ανάγκη των φοιτητικών μαζών να καταγράψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό του κινήματος, να καταστήσουν την ύπαρξη των Διοικητικών Συμβουλίων (Δ.Σ.) και την δημοκρατική λειτουργία αυτών, και να χαράξουν την πορεία του αγώνα τους. Οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών ενεργοποιούν και πολιτικοποιούν τους συλλόγους και κατ’ επέκταση το ίδιο το φ.κ.. Γι’ αυτό, η ύπαρξη, η πραγματοποίηση και η προσπάθεια μαζικοποίησής τους οφείλει να είναι ο κύριος στόχος των δυνάμεων με αναφορά στους αγώνες και το κίνημα.

Σύσσωμο το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό έχουν ανοίξει μέτωπο λυσσαλέας επίθεσης στις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες των φοιτητικών μαζών και των Συλλόγων τους. Μέσα σε μίαμικρή περίοδο, το Άσυλο καταπατήθηκε επανειλημμένα από τα ΜΑΤ και την ασφάλεια, δρομολογήθηκαν οι πειθαρχικές διώξεις τουψηφισμένου νόμου 4777,ξεκίνησε ηεκπαίδευση των 400 που θα στελεχώσουν τις ΟΠΠΙκαι ανακοινώθηκε μάλιστα ότι θα ολοκληρωθεί 17 Μαΐουκ.α.. Οι πρόσφατες δηλώσεις της κυβέρνησης της ΝΔ για την δρομολόγηση ενιαίων ψηφοδελτίων, ακόμα και ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, αποτελούν μία προκλητικήπροσπάθεια του συστήματος να βάλει χέρι στη λειτουργία των συλλογικών οργάνων πάλης τωνφοιτητών. Το φ.κ. χρειάζεται να υπερασπιστεί τον ανεξάρτητο χαρακτήρα και λειτουργία των διαδικασιών του, ενάντια στην πολιτική της φασιστικοποίησης πουπροσπαθεί να πετάξει εκτός πανεπιστημίων τις προοδευτικές και αγωνιστικές φωνές. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι υπάρχουνακριβώς για να στέκονται ενάντια στην καταιγιστική επίθεση στα δικαιώματα όλου του λαού και δεν έχουνκανένα ρόλο συλλειτουργού με το σύστημα, που θέλει τις λαϊκές και νεολαιίστικες μάζες αλυσοδεμένεςκαι με σκυμμένο το κεφάλι απέναντι στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση που βιώνουν καθημερινά.Για να υπερασπιστούν την πολιτική ανεξαρτησία τους από τον κρατικό μηχανισμό, χρειάζεται να υπερασπιστούν την οικονομική τους αυτοτέλεια και να  μην δέχονται καμία χρηματοδότηση από αυτόν.

Στην αναζήτηση, την οικοδόμηση και την κατάκτηση ενός δικού της μέλλοντος – πέρα από αυτότου πολέμου και της φτώχειας που της υπόσχεται το σύστημα – ο μόνος δρόμος για την νεολαία είναι ηοργάνωση και η πάλη στο πλάι του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Οι φοιτητικέςεκλογές αποτελούν ένα ακόμα πεδίο συγκρότησης του φ.κ. σε αυτή την κατεύθυνση και γι’ αυτόυπερασπιζόμαστε τον πολιτικό τους χαρακτήρα, κόντρα σε εκλογικίστικες λογικές αποσυγκρότησης,καπελώματος και αποπροσανατολισμού. Και σε αυτήν την διαδικασία του κινήματος, λοιπόν,καταθέτουμε το σύνολο της άποψής μας για την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική-αντιφασιστική κατεύθυνση στην πάλη, και ζητάμε την πολιτική στήριξη του φοιτητόκοσμου για την καλύτερη δυνατή προώθηση αυτής της κατεύθυνσης.

Παθογένειες της πανδημίας

Αναγνωρίζουμε πως σε αυτήν τη φάση οι Φοιτητικοί Σύλλογοι χαρακτηρίζονται από μία κατάστασηκινηματικής αποσυγκρότησης, αποπολιτικοποίησης και απομαζικοποίησης που γενικά επικρατεί στους χώρους δουλειάς και σπουδών. Εδώ και δύο χρόνια – με τη μη πραγματοποίηση φοιτητικώνεκλογών – βρίσκουμε διαλυμένα και σε πολλές περιπτώσεις απονεκρωμένα Διοικητικά Συμβούλια (Δ.Σ.), ενώ ακόμα και τώρα – μετά την επιστροφή της πλατιάς φοιτητικής μάζας στις (μέχρι πρόσφατα κλειστές) σχολές – οι Φοιτητικοί Σύλλογοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες πολιτικής ενεργοποίησης. Η πανδημία και οιπεριορισμοί που αυτή έθεσε στην διεξαγωγή των πολιτικών διαδικασιών, αλλά και η απουσία του φοιτητόκοσμου από τα αμφιθέατρα με την εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης, οδήγησαν στο ναβαθύνει ακόμη περισσότερο το πολιτικό κενό που εντοπίζαμε και σε μία προ-covid συνθήκη.

Η απουσία πολιτικής ζύμωσης στους μαζικούς χώρους, καθώς και η απομόνωση που έφεραν τα τηλε-,οδήγησε στο παραπέρα ρίζωμα της αστικής ιδεολογίας του ατομικού δρόμου και της ατομικήςαντιμετώπισης προβλημάτων. Σε μία πρώτη φάση, η προοπτική της συλλογικότητας και της πάλης για δικαιώματα αποτελεί πλέον αχαρτογράφητα νερά για μεγάλο ποσοστό της νεολαίας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η υπόθεση της οργάνωσης των αντιστάσεων οφείλει να συστηθείξανά στις πλατιές φοιτητικές μάζες, ενάντια σε λογικές εκπροσώπων και γρήγορων, εύκολων λύσεων του «εδώ και τώρα». Στην καθημερινή μας παρέμβαση γίνεται πλήρως αντιληπτό πόσο κρίσιμο είναι, ηέντονη δυσαρέσκεια και οργή που νιώθει η νεολαία απέναντι στην λυσσαλέα επίθεση του συστήματοςστα δικαιώματά της σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες, να μετατραπεί σε μαζικές, κινηματικέςδιαδικασίες μέσα στους Συλλόγους και τις Γενικές Συνελεύσεις της.

Πλάι-πλάι στην τηλε-εκπαίδευση, την τηλε-εργασία και τις τηλε-εξετάσεις, το σύστημα επιχείρησε νακατοχυρώσει στις συνειδήσεις της νεολαίας και τον τηλε-συνδικαλισμό. Μέσα στις ουσιαστικές δυσκολίεςπραγματοποίησης πολιτικής παρέμβασης και μαζικών κινητοποιήσεων που έθεσε ο υγειονομικός κίνδυνος, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που είδαμε την προώθηση ηλεκτρονικών συνελεύσεων, καθώςκαι την παγίωση της ηλεκτρονικής διενέργειας των «διαλυμένων» Δ.Σ. – ακόμα και μετά την επιστροφή τουφοιτητόκοσμου στους χώρους σπουδών. Με την ευγενική χορηγία των κυρίαρχων συστημικών δυνάμεων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-«ανεξάρτητων»), το σύστημα συνεχίζει να προωθεί τις τηλε-ψηφοφορίες καικάνει απόλυτα ξεκάθαρο ότι θέλει την φοιτητική νεολαία κλεισμένη στα σπίτια της, αποχαυνωμένη στηνοθόνη του υπολογιστή και απομακρυσμένη από κάθε συλλογική πολιτική διαδικασία.

Αλλά και η κυρίαρχη αριστερά κουβαλάει τις ευθύνες της, αφού μέσα στο δίχρονο της πανδημίαςαναλώθηκε σε εικονικές κινητοποιήσεις αντιπροσώπων του φ.κ., οι οποίες δεν προωθούσαν την ανάγκη να πραγματοποιηθούν μαζικές κινηματικές διαδικασίες. Δεν είναι λίγες οι φορές που ΠΚΣ και ΕΑΑΚ αποθέωσαν την υπόθεσητης εξ’ αποστάσεως συνδιοίκησης και στήριξαν την εφαρμογή των τηλε-. Τρία χρόνια από τις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, οι δυνάμεις αυτές πρέπει να χρεωθούν την ανεμπιστοσύνητους στις πλατιές φοιτητικές μάζες και την οργάνωση των αγώνων, που είχε σαν αποτέλεσμα να τις κλειδώσει περαιτέρω πίσωαπό τις οθόνες των τηλε-μαθημάτων. Αγνόησαν το πολιτικό καθήκον που κουβαλάει η αριστερά νααναδείξει την αντιδραστικότητα του συστήματος και της κυβέρνησης κατά την διάρκεια της πανδημίας, καιάφησαν την πολιτική του συστήματος να παίζει μπάλα μόνη της στις συνειδήσεις της νεολαίας, τρέχονταςσε τηλε-διασκέψεις με το καθηγητικό κατεστημένο.

Το σύστημα ακόμα τρέμει την οργάνωση των φοιτητικών μαζών – Καμία παρέμβαση του κράτους στις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων

Μέσα σε αυτό το πολιτικό κενό, οι «εκσυγχρονισμένοι» των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-«ανεξάρτητων» άνοιξαν καιανοίγουν όλη την κυβερνητική ατζέντα περί ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για την διαδικασία τωνφοιτητικών εκλογών. Το σύστημα που υποστηρίζουν προσπαθεί επανειλημμένα να παρέμβει και νακαταστείλει κάθε συλλογική διαδικασία. Απαγορεύουν διαδηλώσεις και απεργίες, επιβάλλουν το 50%+1στα σωματεία, επιχειρούν να εμποδίσουν την διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων – ονομάζοντάς τες παρεμπόδιση της «ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας» τωνιδρυμάτων κ.ο.κ.. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο της φασιστικοποίησης, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίεςαποκόπτουν τους φοιτητές από την πολιτική ζύμωση που εξελίσσεται κατά την διάρκεια των εκλογών.Δίνουν την δυνατότητα νοθείας και παραποίησης των αποτελεσμάτων στο ίδιο το σύστημα, που έχειλυσσάξει να φιμώσει τις προοδευτικές απόψεις. Στο ίδιο το σύστημα που φακελώνει αγωνιστές, που «αποπροσανατολίζει»τις πλατιές φοιτητικές μάζες, που προσπαθεί να ελέγξει τους συλλόγους και που, με σύντομεςδιαδικασίες, προσπαθεί να καταστείλει το ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του φοιτητικόκίνημα.

Τα ψέματα των συστημικών φωνών περί «δημοκρατικού χαρακτήρα» των τηλε-ψηφοφοριών και τα επιχειρήματα περί «ανωνυμίας και απορρήτου της ψήφου», δεν μπορούν να κρύψουν τηνπραγματικότητα – πόσο μάλλον την στιγμή που τις τοποθετήσεις τους ακολουθούν οι αντιδραστικέςκατευθύνσεις της κυβέρνησης για το ενιαίο ψηφοδέλτιο και την κατάργηση των πολιτικών παρατάξεων. Η«απο-κομματικοποίηση» έρχεται να πατήσει στην διαχρονική συκοφαντία που οι φοιτητικές εκλογές, οι Γενικές Συνελεύσεις, και συνολικά ο δρόμος των συλλογικών διαδικασιών, αντιμετωπίζουν απόαντιδραστικές φωνές και από το καθηγητικό κατεστημένο. Το γνωστό τσουβάλιασμα των αριστερώνπαρατάξεων και σχημάτων αποτελεί προσπάθεια του συστήματος να διαβρώσει την έννοια τουσυνδικαλισμού, της ενότητας και αντιπαράθεσης απόψεων στα πλαίσια του κινήματος, καθώς και την ίδιατην υπόθεση της συλλογικότητας, ώστε να προωθήσει ανενόχλητο την επίθεσή του.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο φόβος του συστήματος δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι σκέψεις για διεξαγωγή φοιτητικώνεκλογών στις 18 Μάη με παρουσία αστυνομίας, οι πειθαρχικές διώξεις του νόμου Κεραμέως, ηεγκατάσταση των ΟΠΠΙ και ελεγχόμενων εισόδων στις σχολές μας, η διαρκής προσπάθειανα αποδυναμώσει και να διαλύσει τα σωματεία του εργαζομένου λαού και τους συλλόγους της σπουδάζουσας νεολαίας, η πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, ξεσκεπάζει τις προσπάθειες του συστήματος να θωρακίσει τον εαυτό τουμπροστά στην προοπτική των αντιστάσεων του νεολαιίστικου, λαϊκού και εργατικού κινήματος. Γνωρίζειπολύ καλά ότι η λυσσαλέα και ολομέτωπη επίθεση σε κάθε δικαίωμα που έχει απομείνει στον λαό, θαοδηγήσει σε ξεσπάσματα και αντιδράσεις. Η ένταση της φασιστικοποίησης σε κάθε χώρο σπουδών,δουλειάς, ζωής δεν είναι τίποτα άλλο από την προετοιμασία του συστήματος να καταπνίξει οποιαδήποτεοργάνωση και διεκδίκηση από την πλευρά των λαϊκών μαζών.

Αντίσταση και Αγώνας για τα δικαιώματά μας σε σπουδές-δουλειά-υγεία-ζωή

Κατανοούμε τον δύσκολο δρόμο οργάνωσης και αγώνα που έχουμε να διανύσουμε για να μπειουσιαστικός φραγμός στα μέτωπα της επίθεσης που το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εξαπολύειενάντια στους λαούς του κόσμου. Κόντρα στην επίθεση του συστήματος, κόντρα στην λογική της ανάθεσης και της συνδιαλλαγής, θεωρούμε ότι η αγανάκτηση του φοιτητόκοσμου μπροστά στο μέλλοντου πολέμου, της ακρίβειας και της εκμετάλλευσης, πρέπει να πάρει κινηματικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Η οργή της νεολαίας χρειάζεται να εκφραστεί μέσα από τη συλλογική οργάνωσηκαι πάλη. Χρειάζεται να πάρει την κατάσταση σταχέρια της και να γίνει το υποκείμενο του αγώνα για την ανατροπή των αντιλαϊκών όρων σπουδών,δουλειάς και ζωής που μας υπόσχονται.

Απέναντι στην καταστολή και την πολιτική της φασιστικοποίησης, παλεύουμε για την μεγαλύτερη δυνατή ανασυγκρότηση μαζικών όρων πάλης μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, ώστε αυτοί να αποτελέσουν πραγματικές εστίες οργάνωσης και αγώναπου θα ενώνονται στο δρόμο σε ένα μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης.Μακριά  από τα όργανα συνδιοίκησης, μέσω των οποίων οι φοιτητικές αντιδράσεις κατευθύνονται σε ακίνδυνους για το σύστημα δρόμους.

Παλεύουμε για την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειρηστική-αντιφασιστική κατεύθυνση.Ενάντια στην εξάρτηση της χώρας μας, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Ενάντια στην φτώχεια, τηνακρίβεια, τους ταξικούς φραγμούς και τον εργασιακό μεσαίωνα. Ενάντια στις αυταπάτες για ένα φιλολαϊκόκαπιταλισμό και την συνδιαλλαγή με τους κρατικούς μηχανισμούς, για ένα ανεξάρτητο φοιτητικό κίνημα.Ενάντια στην φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, τον εθνικισμό, το φασιστικό μίσος καιτην τρομοκρατία.

Στις 18 Μάη, στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αγωνιστικές Κινήσεις!