Η επίθεση που δέχονται λαός και νεολαία γίνεται όλο και σφοδρότερη όσο οξύνεται η κρίση που βιώνει το σύστημα στο οποίο ζούμε. Πανδημία και πόλεμος, ενέτειναν αυτό το φαινόμενο, με αποτέλεσμα να αμφισβητηθούν μια σειρά από λαϊκά δικαιώματα. Το δικαίωμα στην δωρεάν υγεία για όλους, δεν ήταν το μόνο που “τσαλαπατήθηκε” εν μέσω πανδημίας, αφού η περίοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε ως ευκαιρία να εξαπολυθεί επίθεση σε μια σειρά τομείς, όπως είναι ο εργασιακός, ο εκπαιδευτικός, κ.α.

Ενώ λοιπόν η πανδημία καλπάζει για άλλη μια φορά και η διασπορά και οι θάνατοι είναι στα ύψη, γίνεται ξεκάθαρο στο λαό πως δεν δίνουν δεκάρα για την υγεία του και πως θα πρέπει να χώσει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την περίθαλψή του. Η διαχείριση της πανδημικής κρίσης με γνώμονα το κέρδος και τίποτα άλλο, έφερε αλλαγές σε εργασία , εκπαίδευση και υγεία που επιβάρυναν για άλλη μία φορά τον ίδιο τον λαό.

Συγκεκριμένα στους χώρους εργασίας, μέτρα που βαφτίστηκαν “έκτακτα και προσωρινά”, αποδείχθηκε πως ήρθαν για να μείνουν, με κύριο παράδειγμα τις αναστολές εργασίας με βάση τον μη εμβολιασμό, που όπως όλα δείχνουν θα γίνουν απολύσεις, καθώς και την καθιέρωση της τηλεργασίας, μιας κατά βάση ελαστικής και απλήρωτης μορφής εργασίας. Βασικότερο πλήγμα που δέχτηκαν όμως οι εργασιακοί χώροι, αποτελεί η ψήφιση του νόμου 4808 (ν. Χατζηδάκη) με βάση τον οποίο ο συνδικαλισμός και η απεργία βγαίνουν στην παρανομία και το 8ωρο, ένα λαϊκό κεκτημένο που κερδίθηκε με αγώνες, καταργείται επισήμως!

Παράλληλα, η ακρίβεια και η ανεργία σπάνε ρεκόρ, με αποτέλεσμα τα λαϊκά νοικοκυριά να υποφέρουν και να ασφυκτιούν. Οι ανατιμήσεις προκαλούν τρόμο στο λαό που δεν ξέρει τι να περιμένει. Μια γεύση -αρκετά πικρή- έχει πάρει ήδη από τους λογαριασμούς ρεύματος, την βενζίνη και το σούπερ μάρκετ, ενώ οι συζητήσεις στα ΜΜΕ προετοιμάζουν για νέα κύματα ανατιμήσεων με δικαιολογία τον πόλεμο. Η οικονομική αφαίμαξη του λαού πάει πλάι-πλάι με την φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής του, έκφραση της οποίας αποτελεί και ο ν.4808.

Όλα αυτά, ενώ αρκούν για να συνθέσουν ένα ιδιαίτερα ασφυκτικό περιβάλλον, ενισχύονται από την ύπαρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Οι κίνδυνοι για τον ελληνικό λαό, διαφαίνονται έντονα από την στοχοποίηση από μεριάς της Ρωσίας όσων εμπλέκονται. Η νύξη για την δραστηριότητα των ΝΑΤΟϊκών βάσεων στη χώρα μας αποδεικνύει πώς η εξάρτηση της χώρας μας από ΝΑΤΟ και ΕΕ προμηνύει ένα επικίνδυνο μέλλον για τη γενιά μας.

Μπροστά σε όλα αυτά τα μέτωπα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κλείνουν για μήνες τα μάτια τους, “ξεχνόντας” να προκυρήξουν απεργία , ακυρώνοντας άλλες και αρνούμενες να τις συνδέσουν με τον αγώνα για ανατροπή του ν.4808. Σε παρόμοια κατεύθυνση κινείται και η ρεφορμιστική αριστερά, η οποία μη-θέλοντας να αναλάβει τα καθήκοντα που βάζει η ανατροπή του νόμου, επιμένει στη μη-εφαρμογή του και συνεπώς στην αδράνεια μέχρι να “εφαρμοστεί”. Δεν έχουν όμως τις ίδιες διαθέσεις λαός και νεολαία, όπως απέδειξαν οι αγώνες που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται με παραδείγματα την e-food , τη ΛΑΡΚΟ, την Καβάλα Oil , τους εκπαιδευτικούς, κ.α. Το καζάνι αυτό που βράζει, αργά ή γρήγορα θα εκραγεί και αυτό πρέπει να εκφραστεί στο δρόμο με απεργιακό αγώνα. Αγώνα ενάντια στην πολίτικη αυτού του συστήματος που διαμορφώνει έναν εργασιακό μεσαίωνα, φιμώνει κάθε φωνή διεκδίκησης, μας πνίγει στην ακρίβεια και μας προετοιμάζει για τα πολεμικά του σχέδια. Να μην αποτελέσει η απεργία άλλη μια τουφεκιά στον αέρα, αλλά να δώσει το έναυσμα για αγώνες διαρκείας.