Από το προηγούμενο τεύχος του «Εναύσματος» (το φθινόπωρο του 2020) μέχρι το παρόν - που εκδίδεται κατ΄ εξαίρεση σε ηλεκτρονική μορφή - ο πολιτικός χρόνος που έχει διανυθεί είναι πολύ πυκνός. Η πανδημία του COVID-19 συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη. Το δικαίωμα στην περίθαλψη ήταν από τα πρώτα που αμφισβητήθηκαν, αφού αποκαλύφθηκε πόσο λίγο νοιάζεται το σύστημα αυτό για την ανθρώπινη ζωή. Το ίδιο το εμβόλιο για τον COVID-19, που παρουσιαζόταν ως πανάκεια, αποτέλεσε από τη σύλληψη μέχρι την διάθεσή του, πεδίο έκφρασης ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση της ΝΔ, για λογαριασμό όλου του συστήματος, αξιοποίησε την πανδημία και το lockdown για να προχωρήσει παραπέρα την επίθεση σε θεμελιώδη δικαιώματα. Η απάντηση στον υγειονομικό κίνδυνο δεν ήταν η ενίσχυση του συστήματος υγείας, αλλά η επιβολή απαγορεύσεων και ακραίας καταστολής. Μπροστά στην επίθεση που βίωσε, όμως, ο κόσμος και κατά βάση η νεολαία δεν έμεινε αδρανής. Παρά τις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας και κόντρα στο ξύλο, τα χημικά, τις συλλήψεις και τα πρόστιμα, ξεχύθηκε στους δρόμους. Οι όροι τέθηκαν με την αμφισβήτηση των χουντικού τύπου απαγορεύσεων στις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου και της 6ης Δεκέμβρη. Το συνεχές χτύπημα των δημοκρατικών ελευθεριών, το ενδεχόμενο να υπάρξει ένας νεκρός απεργός πείνας και η καταστολή στη Νέα Σμύρνη, πυροδότησαν μαζικές διαδηλώσεις λαού και νεολαίας.
Ιδιαίτερα το φοιτητικό κίνημα, εκφράζοντας την εναντίωσή του στον νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη (4777), βγήκε ξανά στο προσκήνιο μετά από μια μακρά περίοδο νηνεμίας. Οι εξελίξεις υπογραμμίζουν μεν την αναγκαιότητα ανασυγκρότησής του, προσφέρουν δε πολύτιμα εφόδια για αυτή τη διαδικασία. Από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της περιόδου είναι η συγκρότηση ενός δυναμικού νέων αγωνιστών που εκφράστηκε με συλλογικό τρόπο και γνώρισε τον δρόμο του κινήματος και της πάλης.
Καμία επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν θα υπάρξει με την –όποια- άρση των περιοριστικών μέτρων. Μπορεί στον παρόντα χρόνο να έχουν ελαττωθεί οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, ωστόσο οι διατάξεις του νόμου 4777 είναι σε ισχύ, αμφισβητώντας το δικαίωμα των πιο φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας να σπουδάσουν. Οι μαθητές και οι μαθήτριες μετά από μια χρονιά με καραντίνα και τηλε-μαθήματα δίνουν Πανελλαδικές για πρώτη φορά με την ΕΒΕ, ένα βαθιά ταξικό μέτρο, με την οποία θα αποκλειστούν από το Πανεπιστήμιο μέχρι και 30.000 παιδιά περισσότερα από πέρυσι. Μπροστά μας έχουμε να αναμετρηθούμε και με την ιστορικής σημασίας επιδίωξη για κατάργηση του 8ώρου, αλλά και το τσάκισμα των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Οι παρατεταμένες φοιτητικές κινητοποιήσεις και η λαϊκή οργή που ψηλάφισε δρόμους έκφρασης, έσπασαν τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων και οδήγησαν σε αναβολή της εφαρμογής της ΟΠΠΙ. Τα παραπάνω αποτελούν μικρά μόνο δείγματα της δύναμης που μαζικών αγώνων. Γι’ αυτό, με το οξυγόνο των κινηματικών διεργασιών, χρειάζεται να ενισχυθεί ο δρόμος του αγώνα προκειμένου τα δείγματα να πολλαπλασιαστούν. Χρειάζεται λαός και νεολαία να συγκροτήσουν εστίες αντίστασης και πάλης διεκδικώντας περίθαλψη, σπουδές, δουλειά, ελευθερίες.
Αυτοί μας κλέβουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα, εμείς χρειάζεται να βαδίσουμε στο δρόμο του αγώνα!