Οι πρόσφατες εξελίξεις σε σχέση με την Παλαιστίνη, με την πολυήμερη δολοφονική επίθεση του φασιστικού κράτους του Ισραήλ, ανακινούν μία σειρά από ζητήματα γύρω από τα δεινά του παλαιστινιακού λαού ιστορικά και μέχρι τις μέρες μας. Υπογραμμίζουν επίσης τους κινδύνους που διαμορφώνονται ευρύτερα για τους λαούς, όπως και την επιτακτική αναγκαιότητα της αντιϊμπεριαλιστικής πάλης.

Για την ιστορία των διωγμών και των αντιστάσεων

Ο λαός της Παλαιστίνης, από τις αρχές του 20ού αιώνα, παλεύει για να ζήσει στον τόπο του ενάντια στους ιμπεριαλιστές του κόσμου και σε όποιον έχει γεωπολιτικές επιδιώξεις σε αυτόν. Η περιοχή της Παλαιστίνης, λόγω των γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων και του ενεργειακού πλούτου που διαθέτει, είναι στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών εδώ και πολλά χρόνια. Η διάθεση της εβραϊκής αστικής τάξης να δημιουργήσει δικό της κράτος στα εδάφη της Παλαιστίνης, όπου θα μαζεύονταν οι διασκορπισμένοι Εβραίοι, στα τέλη του 19ου αιώνα, αξιοποιήθηκε από τον Αγγλικό ιμπεριαλισμό, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή. Από την άλλη, η άποψη της εργατικής εβραϊκής τάξης, που έκανε λόγο για ανάγκη πάλης στον τόπο που μένει για κοινωνικές κατακτήσεις, δεν μπόρεσε να επικρατήσει στις εβραϊκές κοινότητες. Οι Άγγλοι προωθούν την εβραϊκή αστική τάξη σε θέσεις-κόμβους στην τοπική οικονομία και σε κέντρα εξουσίας, εντός του Παλαιστινιακού κράτους. Οι εργαζόμενοι Παλαιστίνιοι μπαίνουν όλο και περισσότερο στο περιθώριο, ενώ εξεγέρσεις κατά τις δεκαετίες ΄20 και ΄30 ηττώνται από τις ένοπλες σιωνιστικές οργανώσεις και την επέμβαση των Άγγλων. Παράλληλα όλο και περισσότεροι Εβραίοι από όλο τον κόσμο προωθούνται στο Παλαιστινιακό κράτος.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, παίρνει τη σκυτάλη από τους Βρετανούς εκφράζοντας το ίδιο «ενδιαφέρον» για την περιοχή και δεν χάνει καιρό. Εκμεταλλεύεται και τις νωπές μνήμες της μαζικής σφαγής του εβραϊκού πληθυσμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με την επέμβαση του ΟΗΕ το 1947, προτείνεται ο διαμοιρασμός της περιοχής, αναντίστοιχα με την αναλογία εβραϊκού και παλαιστινιακού πληθυσμού και σε βάρος των δεύτερων, ενώ το 1948 εβραϊκά στρατεύματα με την στήριξη των Αμερικανών εγκαθιδρύουν το κράτος του Ισραήλ. Πλέον το Ισραήλ, με το τέλος του αραβοϊσραηλινού πολέμου, κατέχει πάνω από το 78% της περιοχής. Από τότε ο λαός της Παλαιστίνης βρίσκεται σε ένα συνεχόμενο κυνήγι, αντίστοιχο των εβραίων από το 3ο Ράιχ.

Η μακροχρόνια προσπάθεια εκτοπισμού του παλαιστινιακού λαού από τον τόπο του έχει γεννήσει πολλές εξεγέρσεις ανά τα χρόνια. Από τις πρώτες προσπάθειες αντίστασης, στις αρχές του 20ου αιώνα, ενάντια στην αποικιοκρατία των Άγγλων, μέχρι τις 6μηνες απεργιακές κινητοποιήσεις του 1936, που αποτελούν την πιο μακρόχρονη απεργία του εργατικού κινήματος. Οι απεργιακές δράσεις του Παλαιστινιακού λαού καταλήγουν σε ανταρτοπόλεμο και καταφέρνουν σημαντικές νίκες μέχρι το 1939 που τα εβραϊκά στρατεύματα, μαζί με βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, καταπνίγουν την παλαιστινιακή αντίσταση. Ο παλαιστινιακός λαός, τσακισμένος από τις αιματηρές συγκρούσεις, δεν θα βγει στο προσκήνιο για μερικές δεκαετίες μέχρι την εμφάνιση των ΗΠΑ στην περιοχή. Το 1967, με τον πόλεμο των 6 ημερών, οι Παλαιστίνιοι έρχονται σε ακόμα χειρότερη θέση. Οργανώνεται αντάρτικο κατά του Ισραήλ και δημιουργούνται συνολικά 14 διαφορετικές οργανώσεις κάποιες εκ των οποίων είναι η Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ, το Λαϊκό Μέτωπο, το Δημοκρατικό Μέτωπο κ.ά.

Το 1982 η συνθηκολόγηση του Αραφάτ οδηγεί σε διάλυση της ένοπλης αντίστασης, υπέρ της γραμμής της «συνεννόησης», με οδυνηρές συνέπειες για τον παλαιστινιακό λαό. Παρ’ όλα αυτά, τον Δεκέμβρη του 1987 ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα και οι κατεχόμενες περιοχές εξεγείρονται μαζικά. Το κράτος του Ισραήλ, για να εξασφαλίσει τον έλεγχο της περιοχής, αναγκάζεται να υπογράψει τη συμφωνία του Όσλο που υπόσχεται κάποια μορφή αυτονομίας για τους Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα εδάφη. Η δεύτερη συμφωνία του Όσλο και μετέπειτα οι συμφωνίες της Φυτείας Γουάι, συμφωνίες που αποβλέπουν σε μια «ειρηνευτική διαδικασία», έχουν ως αποτέλεσμα να κατέχει το Ισραήλ στις αρχές του 2000 περίπου το 95% της ιστορικής Παλαιστίνης. Οι διαπραγματεύσεις δεν οδηγούν πουθενά για τον παλαιστινιακό λαό. Έτσι ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα, με τεράστιες διαδηλώσεις, απεργίες και επιθέσεις ενάντια σε Ισραηλινούς στόχους. Το Ισραήλ προχωρά το 2003 σε κατασκευή τοίχους μήκους 700χλμ. που αποκλείει τους Παλαιστίνιους από τον έξω κόσμο.

Φαίνεται ξεκάθαρα η εμμονή των ιμπεριαλιστών με την περιοχή την Παλαιστίνης, που είναι νευραλγικό σημείο για τα σχέδια τους στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ΗΠΑ - Ρωσίας. Στη βάση αυτή οι Άγγλοι και στην συνέχεια οι Αμερικανοί, είδαν τα όνειρα τους να γίνονται πραγματικότητα με το κράτος του Ισραήλ που έστησαν πάνω στο αίμα και στις σορούς του παλαιστινιακού λαού. Η πρόσφατη επέμβαση του Ισραηλινού καθεστώτος στην Παλαιστίνη δείχνει πως όχι απλά η κατάσταση δεν αποκλιμακώνεται, αλλά αντίθετα οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην περιοχή τροφοδοτούν νέες εξάρσεις.

Η πρόσφατη αιματοχυσία και το ξέπλυμα των φονιάδων

Η συμφωνία για κατάπαυση του πυρός, που ανακοινώθηκε από το Ισραήλ και την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς στις 20/5, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι έληξαν οι επιθέσεις σε βάρος των Παλαιστινίων. Το ζήτημα της Παλαιστίνης, όπως το άνοιξε η αστική μπάντα και οι ιμπεριαλιστές κατά τον πρόσφατο κύκλο αίματος (Μάϊος 2021), παρουσιάστηκε σαν μια εχθροπραξία ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, όπου η άδικη αιματοχυσία «και από τις δύο πλευρές» έπρεπε να σταματήσει. Έκαναν λόγο για εκατέρωθεν βία, ρίχνοντας κατά βάση την ευθύνη στον παλαιστινιακό λαό που αντιστέκεται. Πώς, όμως, μπορούμε να μιλάμε για εκατέρωθεν βία όταν το Ισραήλ εκτοξεύει χιλιάδες πυραύλους προς τη Γάζα, σκοτώνει εκατοντάδες αμάχους, καταδικάζει γενιές ολόκληρες στην προσφυγιά; Όταν μιλάμε για συντριπτική υπεροπλία του Ισραήλ, πάντα με τις ευλογίες και την υποστήριξη των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, όταν παραβιάζονται ακόμα και οι αποφάσεις του ΟΗΕ, όταν οι ανθρώπινες απώλειες του Ισραήλ και της Παλαιστίνης όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι καν συγκρίσιμες…

Όταν η πραγματικότητα είναι διαφορετική σε σχέση με τα συμφέροντα και τις στοχεύσεις της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, σειρά παίρνουν τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παίζουν και αυτά τον ρόλο τους στην άθλια προπαγάνδα ενάντια στους Παλαιστίνιους, κρατώντας «ίσες αποστάσεις» και δίνοντας ευθύνη και στις δύο πλευρές. Λες και δεν είναι ξεκάθαρο ποιος κάνει σχεδόν έναν αιώνα τώρα αποικισμούς και σκοτώνει άμαχο πληθυσμό μέσα στα σπίτια του. Η στρατευμένη αστική ενημέρωση κάνει αυτό που ξέρει καλά. Ξέπλυμα των εγκληματικών πράξεων του Ισραήλ και λογοκρισία σε ό,τι δεν συμβαδίζει με τα αστικά αφηγήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πώς χειρίστηκε το Facebook τις δημοσιεύσεις υπέρ της Παλαιστίνης, κατεβάζοντας σχετικό περιεχόμενο, αποκλείοντας από τα κοινωνικά δίκτυα δημοσιογράφους. Ό,τι αναρτάται, περνάει από φίλτρο για να ελεγχθεί αν «παραβιάζεται το στάνταρ της κοινότητας»! Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.

Όσο και να προσπαθούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, η πραγματικότητα δικαιώνει τους Παλαιστίνιους. Αποτελούν πρότυπο για τους λαούς του κόσμου, ως ένας λαός που αντιστέκεται δεκαετίες τώρα για τη γη του και για τη ζωή που του παίρνουν, κόντρα στη θηριωδία των ιμπεριαλιστών. Ο λαός της Παλαιστίνης έχει κάθε δικαίωμα να προβάλλει αντίσταση στον ξεριζωμό του, στις επεμβάσεις του ισραηλινού κράτους σε περιοχές με άμαχο πληθυσμό, στην καταπάτηση της γης του. Έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί τον τόπο που του έκλεψαν, να θέλει να ορίσει αυτός το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του, ξέχωρα από τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και τις επιδιώξεις τους.

Εμπλοκή και επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης

Η ελληνική αστική τάξη, εξαρτημένη από τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι και να ωφεληθεί από τη σφαγή των λαών. Θεωρεί πως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στον αντιδραστικό ανταγωνισμό της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Στο πλαίσιο αυτό ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας, τάχθηκε υπέρ της σφαγής των Παλαιστινίων και υπερασπίστηκε το Ισραήλ λέγοντας πως «Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα»! Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ στο Ισραήλ, είχε χαρακτήρα «ατζέντη» της Ελλάδας για τις ανάγκες του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στα πλαίσια της διατήρησης των «συμφωνιών του Αβραάμ». Πρόκειται για συμφωνίες με τις οποίες οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατάξουν τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα μαζί με το Ισραήλ ώστε να διαμορφωθεί ο απαιτούμενος, για το αμερικανικό ιμπεριαλισμό, συσχετισμός στην περιοχή έναντι της Ρωσίας και της Κίνας.

Στα πλαίσια της εξάρτησης της χώρας, τέτοιες κινήσεις βαθαίνουν περαιτέρω την εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η ελληνική πλευρά, σαν το «καλό παιδί», χρησιμοποιείται ως αγγελιοφόρος των ΗΠΑ δείχνοντας μεγάλη διάθεση να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Σε συνδυασμό με την όξυνση των ανταγωνισμών, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και στα Βαλκάνια, γίνεται φανερό τι κινδύνους κρύβει για τον λαό η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Είδαμε τη Ρωσία να αναπτύσσει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα της Ουκρανίας, ενώ από την άλλη τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να διεκπεραιώνουν διακλαδικές ασκήσεις από την Βαλτική μέχρι και τη Μ. Θάλασσα. Η διάθεση της ελληνικής αστικής τάξης να μπει ενεργά στο παιχνίδι, ενώ παράλληλα οι ανταγωνισμοί οξύνονται εκθετικά, δείχνει πόσο πρόθυμοι είναι να κάνουν τον λαό κρέας στα κανόνια τους ώστε να πάρουν το μερτικό τους από την μοιρασιά. Η χώρα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ΝΑΤΟϊκή βάση, με τέσσερις νέες βάσεις να δημιουργούνται στη Θράκη, στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο και στην Κρήτη. Η νεολαία και ο λαός δεν είναι αναλώσιμοι, ούτε πρέπει να σφαγιαστούν για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντα τον Αμερικανών και της ελληνικής αστικής τάξης δεν έχουν καμία σχέση με το συμφέρον του λαού!

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, φροντίζουν ώστε η Ελλάδα να έχει στενές και καλές σχέσεις με το Ισραήλ, το ανακηρύσσουν «στρατηγικό σύμμαχο» της χώρας, ενώ η σχέση των δύο χωρών αναβαθμίζεται συνεχώς με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και ανταλλαγές επισκέψεων. Εξάλλου, αυτές τις στενές σχέσεις υπαγορεύει και το πλαίσιο της εξάρτησης από τις Η.Π.Α., οι οποίες προωθούν στην περιοχή τους άξονες της Ελλάδας με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο. Έχει και μια σημασία να σχολιαστεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πλέον βάλει το αριστερό προσωπείο και κουνάει μαντήλι «αλληλεγγύης» στον παλαιστινιακό λαό, ενώ τα χρόνια διακυβέρνησής του χαιρετούσε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραηλινού κράτους και προωθούσε την περεταίρω εξάρτηση της χώρας με ΝΑΤΟϊκες βάσεις από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη. Με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, τόσο με τους Αμερικανούς όσο και με το Ισραήλ, έστελνε το μήνυμα προς τους φονιάδες των λαών ότι η Ελλάδα εκφράζει την πλήρη υποτέλεια στα σχέδια τους. Όσο και να ωρύεται ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του παλαιστινιακού λαού, όσο και αν προσπαθεί να βγάλει ένα φιλολαϊκό προφίλ, η αιματοχυσία και το ξεκλήρισμα των Παλαιστίνιων έχει και την δικιά του υπογραφή. Επιβεβαιώνεται έτσι για μια ακόμη φορά πως τα σχέδια των φονιάδων του πλανήτη, δεν φρενάρονται με «καλές» κυβερνήσεις, παρά μόνο μέσα από την πάλη των λαών. Οι επιδιώξεις και οι ανάγκες του κεφαλαίου δεν αλλάζουν με τις κυβερνήσεις,  ούτε μπορεί μια καλύτερη διαχείριση να αποτελέσει λύση για τον λαό. Το αστικό κράτος στήθηκε και υπάρχει για να υπηρετεί αυτά τα σχέδια και επιδιώξεις, άσχετα με τους εκάστοτε διαχειριστές του. Ο δρόμος τον λαών βρίσκεται στην αντίσταση και στην πάλη για ζωή με δικαιώματα.

Αλληλεγγύη στους λαούς που αντιστέκονται

Είναι ανάγκη του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αλλά και των γειτονικών χωρών, να δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό, να σπάσει το αστικό αφήγημα, να αναδείξει ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Η στάση των λιμενεργατών στο Λιβόρνο, που αρνήθηκαν να φορτώσουν πλοίο με όπλα που προορίζονταν για το Ισραήλ, να αποτελέσει παράδειγμα για τους λαούς που αρνούνται να συμμετέχουν στην άδικη σφαγή των Παλαιστίνιων. Χρειάζεται να οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στην εξάρτηση, για να φύγουν οι φονιάδες των λαών από την περιοχή, για να γίνουν τα Βαλκάνια αφιλόξενα στους ιμπεριαλιστές του κόσμου, να μη βρουν πάτημα τα σχέδιά τους! Η ανάγκη για διεθνιστική αλληλεγγύη είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Να πάρει αντιϊμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, που είναι η μόνη πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο στους λαούς.