Πάνος Χουντής
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Όροι δυσφορίας, ανησυχίας και οργής συσσωρεύτηκαν, σε μια ολόκληρη διαδρομή που «πύκνωσε» πολύ μέσα στην πανδημία, από το Μάρτη του2020. Όροι με βάση τη γενικότερη κατάσταση και την πολιτική του συστήματος, αλλά κυρίως με βάση τις εξελίξεις μέσα στην Εκπαίδευση, την ολόπλευρη επίθεση του συστήματος σε μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς. Σε αυτή τη βάση η πλατιά μάζα των εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται ότι αυτό που φέρνει η αξιολόγηση είναι η θεσμοθέτηση, η εμβάθυνση, η επέκτασηκαι η επιδείνωση όλων των αρνητικών που ζουν τα τελευταία χρόνια.
Η στάση των πολιτικών δυνάμεων
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν δείξει δεκαετίες τώρα τον κυβερνητισμό και την υποταγή που τις διέπει, ιδιαίτερα μετά την επιλογή του ΥΠΑΙΘ για τον περιορισμό του ρόλου τους και των αρμοδιοτήτων τους στακρατικά Υπηρεσιακά Συμβούλια (Υ.Σ.), χρειάστηκαν και επεδίωξαν μια διαπραγμάτευση για τη θέση τους. Η κήρυξη της απεργίας-αποχής ήρθε να απαντήσει στις πιέσεις που δέχονταν από τη βάση των εκπαιδευτικών για αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση αλλά και για απάντηση στο δικό τους πρόβλημα. Φυσικά, από την πρώτη στιγμή έβαλαν πολιτική ασφαλιστική δικλείδα και πολιτικά όρια, για το τι «αγώνα» κάνουν. «Αγώνα» στον οποίο η μάζα των εκπαιδευτικών θα έχει ρόλο μοχλού πίεσης χωρίς κανένα δικαίωμα να ορίσει η ίδια το γιατί, με ποιον στόχο και με ποιες μορφές αγωνίζεται!
Τα προηγούμενα αφορούν πριν από όλα τις καθεστωτικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ/ΣΥΝΕΚ/ ΕΡΑ/ΠΕΚ/ΑΕΕΚΑ), αλλά με μια έννοια και το ΠΑΜΕ. Σε ό,τι αφορά τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι φανερό ότι έπαιξαν τον βασικό διαλυτικό ρόλο στις συνειδήσεις του κόσμου, αλλά και στην αποσάθρωση του μετώπου του αγώνα. Άλλωστε ήταν και οι ενορχηστρωτές, τόσο στο πραξικόπημα στην συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, όσο και στη απόφαση υποταγής του κλάδου στην αξιολόγηση με τα «ενιαία κείμενα» της ΔΟΕ. Μετά από όλη αυτήν την ιστορία, αυτός ο καθεστωτικός συρφετός δεν είναι σε εύκολη θέση.
Για το ΠΑΜΕ τα πράγματα είναι χειρότερα, αφού δεν θα μπορεί να κάνει ανάλογες μετατοπίσεις χωρίς να χάσει σημαντικό κομμάτι της διαμεσολάβησης που ασκούσε. Για να αποφύγει την έκθεσή του στη μάζα των εκπαιδευτικών κρύβεται πίσω από «καταγγελίες» στους κυρίαρχους, και την ίδια ώρα παρουσιάζει ως «απάντηση» στο ζητούμενο της συνέχισης του αγώνα την καταφυγή σε αυτούς! Αποκαλύπτεται στηρίζοντας τα κείμενα της ΔΟΕ στους συλλόγους της Πρωτοβάθμιας, τα οποία κατά τ’ άλλα «καταγγέλλει».
Τα αδιέξοδα και η κρίση τους είναι εκδήλωση των ιδεολογικών και πολιτικών χαρακτηριστικών τους. Η στάση του στελέχους τους στη ΔΟΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά μια συνεπής εξέλιξη των αντιλήψεων αυτών, που αναδεικνύει την «αξιολόγηση που απαιτείται», και είναι σε αρμονία με μεγάλα κομμάτια της βάσης τους. Ταυτόχρονα, καθοριστικό ζήτημα είναι
η πολιτική αντίληψη και γραμμή που για δεκαετίες έχουν διαμορφώσει για τις Ομοσπονδίες και τις αυταπάτες που θέλουν να τρέφουν για αυτές.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις εκπαιδευτικών, με βάση τις εκτιμήσεις που διαμορφώσαμε, φτάσαμε στις προσπάθειες για ΓΣ των σωματείων του Σεπτέμβρη Οκτώβρη, στην πάλη για μαζικοποίηση της επιτυχημένης απεργίας της 11/10 και στη ΓΣ των προέδρων της ΟΛΜΕ στις 16/10, με το γνωστό πλαίσιο στόχων πάλης, με την επιδίωξη διεύρυνσης του αγώνα με μαθητές–φοιτητές και με κεντρικό ζήτημα αυτό του Συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αυτό το τελευταίο, γιατί είχαμε πολιτική επίγνωση των δεδομένων στις Ομοσπονδίες, γιατί δηλαδή θεωρούσαμε και θεωρούμε το Συντονισμό αυτό (και με το περιεχόμενο των στόχων πάλης που βάζαμε), ως τη μόνη πραγματική δυνατότητα να συνεχίσει και να πάρει κεντρικά χαρακτηριστικά ο αγώνας. Θεωρούμε ότι η δική μας κατεύθυνση, αλλά και η πίεση που ασκούνταν από την δυσαρέσκεια του κόσμου (και που απλωνόταν πολύ πέρα από τα όρια των δικών μας δυνάμεων), ήταν βασικοί παράγοντες για να γίνει το βήμα του Συντονισμού το βράδυ της 16/10 και το οποίο υπήρξε για πρώτη φορά. Ο βασικός παράγοντας γι’ αυτή την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τη μαζική πίεση και απαίτηση του κλάδου να συνεχιστεί ο αγώνας! Στη συνέχεια -ωστόσο- και από τις αμέσως επόμενες μέρες, οι Παρεμβάσεις άρχισαν να αναδεικνύουν τα όρια τους και έχουν ευθύνη για την ακύρωση των επόμενων βημάτων που θα χρειαζόταν να κάνει αυτός ο Συντονισμός.
Η πολιτική κατεύθυνση συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ήταν, και είναι, σωστή και αναγκαία. Γιατί επιδιώκει να εκφράζει την ανάγκη ναvπάρει ο κόσμος την υπόθεση του αγώνα στα χέρια του. Γιατί απορρίπτει την απάτη ότι αυτό θα το κάνουν οι Ομοσπονδίες, η ΑΔΕΔΥ, τα σχέδια νόμου στη Βουλή, ένας άλλος υπουργός ή μια άλλη κυβέρνηση. Γιατί βάζει το πρόβλημα που πραγματικά υπάρχει: αν δεν οργανωθεί ο εργαζόμενος κόσμος στα σωματεία του, αν δεν τα κάνει όργανα πάλης των δικών του συμφερόντων και δικαιωμάτων δεν μπορεί να αγωνιστεί
και να νικήσει.
Πώς συνεχίζει ο αγώνας
Παρά το άδειασμα από τις ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, η εκτίμησή μας
είναι ότι η ρωγμή που άνοιξε, όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά θα διευρυνθεί κι άλλο. Άλλωστε, είναι για εμάς φανερό ότι αυτά που έχουν γίνει αποτελούν από τη μεριά της κυβέρνησης μόνο το «ορεκτικό πιάτο», και ακολουθούν ακόμα χειρότερα. Δεν υποτιμάμε, ασφαλώς, το πολιτικό πρόβλημα, το γεγονός, δηλαδή, ότι αυτοί που θεωρητικά δίνουν στον εαυτό τους το ρόλο του πολιτικού κινητήρα, έχουν στην πραγματικότητα την κατεύθυνση που περιγράφηκε παραπάνω.
Από την άλλη, όμως, ίσως είναι η πρώτη φορά που μετά από ένα τέτοιας έκτασης ξεπούλημα, το κλίμα στα σχολεία παραμένει ανήσυχο. Και παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, με ευθύνη των αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών, θα συρθεί σε κάποιου είδους συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτό-αξιολόγησης, η δυσαρέσκεια, η απροθυμία και η οργή είναι παρούσες.
Μπροστά σε όλα αυτά πρέπει να μαζικοποιήσουμε τις Γενικές Συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ, να παλέψουμε για να προκηρυχτούν Γενικές Συνελεύσεις στις ΣΕΠΕ. Να Συμβάλλουμε, με όλες μας τις δυνάμεις σ’ αυτές, για να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα, για οργάνωση κεντρικής μάχης με βασικούς άξονες την ανατροπή της αξιολόγησης, της τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ. Να στηρίζουμε πλατιές επιτροπές εκπαιδευτικών που θα προετοιμάσουν τις μάχες που θα δοθούν.