Ζωή Νίτσα, Αρχιτεκτονική Α.Π.Θ.
Τατιάνα Τζάλλα, Κτηνιατρική Α.Π.Θ.
Τη χρονιά που μας πέρασε οι φοιτητές κληθήκαμε να απαντήσουμε σε μια επίθεση ιστορικών διαστάσεων σε θεμελιώδη μας δικαιώματα, αλλά και κάτω από πολύ πρωτόγνωρες συνθήκες. Με την πανδημία, που άνοιξε τον δρόμο στο σύστημα να περάσει χρόνιες επιδιώξεις του στην εκπαίδευση, και με τους Φοιτητικούς Συλλόγους να βρίσκονται σε αποσυγκρότηση, η επίθεση προωθήθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Παρά τις κλειστές σχολές και την έλλειψη των μαζικών χώρων των φοιτητών, η ψήφιση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777) δεν έμεινε αναπάντητη. Σε μια σειρά πόλεις – με κύρια την Θεσσαλονίκη, αλλά και τα Γιάννενα – πραγματοποιήθηκαν Γενικές Συνελεύσεις (Γ.Σ.) αλλά και κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο, οι οποίες και κατάφεραν την παράταση του μέτρου για την εγκατάσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Παρ’ όλα αυτά, ο νόμος παραμένει ψηφισμένος! Όσο και αν οι κύριες ρεφορμιστικές δυνάμεις έθεταν – και συνεχίζουν να θέτουν – πως ο νόμος «θα μείνει στα χαρτιά», η ίδια η πραγματικότητα και η αποφασιστικότητα με την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να εφαρμόσει την επίθεση, μας χτυπάει την πόρτα και μας θυμίζει πως οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται!
Εφαρμογή του νόμου 4777, κανονικά και με τη βούλα!
Το μέτρο της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας ήταν αυτό που «άγγιξε» και κινητοποίησε τον περισσότερο κόσμο, το οποίο – όπως φάνηκε – δεν κατάφερε να δώσει συνέχεια στον αγώνα των φοιτητών για την συνολική ανατροπή του νόμου. Οι βασικές διατάξεις του νόμου 4777 – την εφαρμογή των οποίων έρχεται να εξασφαλίσει και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία – έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζονται!
Ξεκινώντας από την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, – το σκληρότερο ταξικό μέτρο που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια – από την πρώτη χρονιά ψήφισής του, εφαρμόστηκε και έδειξε με τον πιο ωμό τρόπο τις επιδιώξεις του συστήματος. Πώς, δηλαδή, θα πετάξει εκτός Τριτοβάθμιας τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών, αλλά και θα αποθαρρύνει μεγάλη μερίδα του μαθητόκοσμου από το να δοκιμάσει να συμμετέχει στην «κούρσα» των πανελλαδικών εξετάσεων. Μετά από μια χρονιά πανδημίας και εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης και των ταξικών αποκλεισμών που αυτή έφερε, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου ήρθαν αντιμέτωποι με την «γκιλοτίνα» που αποτέλεσε η ΕΒΕ. Εκτός Πανεπιστημίων έμειναν 40.000 μαθητές! Μεγάλο μέρος των μαθητών δεν κατάφερε καν να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του – ή είχε την δυνατότητα να δηλώσει ελάχιστα τμήματα σε αυτό – επειδή δεν κατάφερε να ξεπεράσει την ΕΒΕ. Η ΕΒΕ σε συνδυασμό με τον συντελεστή που επέλεγε να ορίσει το κάθε τμήμα είχε σαν αποτέλεσμα σε αρκετές σχολές να περάσουν πολύ λιγότεροι εισακτέοι από τις διαθέσιμες θέσεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Αρχιτεκτονική Ξάνθης με μηδενικούς εισακτέους από ΓΕΛ και το Μαθηματικό Σάμου με 5 εισακτέους σε 305 θέσεις. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για συγχωνεύσεις και κλεισίματα τμημάτων. Η χρόνια επιδίωξη του συστήματος για διαμόρφωση Πανεπιστημίων για λίγους και εκλεκτούς υλοποιείται ήδη, και συμπληρώνεται με τα όρια φοίτησης και τις διαγραφές!
Ήδη φοιτητές ήρθαν αντιμέτωποι με πειθαρχικές διώξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο συνδικαλιστής φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Κρήτης που κλήθηκε σε απολογία για αφισοκόλληση από μέρους της Κοσμητείας του ΗΜΜΥ. Η Υπουργός Παιδείας, μάλιστα, διέταξε εισαγγελική παρέμβαση στο Πολυτεχνείο της Κρήτης, αλλά και ενημέρωση σχετικά με την κινητοποίηση του Φοιτητικού Συλλόγου καταγγελίας του γεγονότος. Με τον νόμο 4777 το να κολλάς μια αφίσα θεωρείται ποινικό αδίκημα, όπως και το να υπάρχει πολιτική και συνδικαλιστική δράση μέσα στα Πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση προσπαθεί – σε ευθυγράμμιση με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΕΕ – να φιμώσει όποια φωνή αντιστέκεται στην άγρια πολιτική της. Να «τελειώνει» επιτέλους με τους Φοιτητικούς Συλλόγους (Φ.Σ.) και τους φοιτητικούς αγώνες για δικαιώματα, να «τελειώνει» με τις προοδευτικές και αριστερές φωνές μέσα στα Πανεπιστήμια. Οι πειθαρχικές διώξεις εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής της νεολαίας, και του κλίματος ελέγχου και τρομοκρατίας που θέλουν να διαμορφώσουν στις σχολές μας. Έρχονται να κουμπώσουν με την κατάργηση του Ασύλου, τον νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων και το χτύπημα στα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα!
Με πρόφαση την πανδημία, η κυβέρνηση έρχεται να εφαρμόσει, από την πίσω πόρτα, το μέτρο για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία! Προκειμένου, όπως λέει, να ανοίξουν τα πανεπιστήμια με «ασφάλεια», και να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος διάδοσης του κορονοϊού μέσα στις σχολές, φέρνει ελέγχους πιστοποιητικών εμβολιασμού, ταυτοτήτων και πάσο, στις εισόδους των σχολών. Οι έλεγχοι στις εισόδους των Πανεπιστημίων έρχονται να προετοιμάσουν το έδαφος για την εγκατάστασή της ΟΠΠΙ και του facecontrol. Είναι ένα μέτρο που δεν έχει κανέναν υγειονομικό χαρακτήρα, αλλά αποκαλύπτει την υποκρισία της κυβέρνησης, όπως έρχονται να ομολογήσουν οι φοιτητές που στοιβάζονται καθημερινά σε λεωφορεία και αμφιθέατρα με 100% πληρότητα, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας! Ο έλεγχος του ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τον χώρο του Ασύλου και οι κάρτες εισόδου, έχουν ήδη ψηφιστεί με τον νόμο 4777, και δεν έχει σημασία – παρά τις αυταπάτες των ρεφορμιστικών δυνάμεων – αν ο έλεγχος θα γίνεται από τον ΕΟΔΥ, από φύλακες ή από την ΟΠΠΙ. Οι προτάσεις, άλλωστε, των κύριων ρεφορμιστικών δυνάμεων, για τη «διενέργεια ελέγχων, αλλά όχι από την αστυνομία», φανερώνουν τις αυταπάτες που έχουν για τον «εξορθολογισμό» αυτού του συστήματος και των μηχανισμών του. Με τους ελέγχους των πιστοποιητικών η κυβέρνηση επιδιώκει να καθιερώσει και να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις του φοιτητόκοσμου, ότι δεν μπορεί να μπαίνει «με το έτσι θέλω» στο Πανεπιστήμιο. Είναι χρόνια προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να χτυπήσουν τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες των φοιτητών, προκειμένου να μπορέσουν ανενόχλητες να προωθήσουν την επίθεση στο δικαίωμα στις σπουδές.
Τα παραδείγματα καθημερινά αυξάνονται, και θα συνεχίζουν να προστίθενται καινούργια, όσο ο νόμος 4777 παραμένει. Όσο το σύστημα δεν βρίσκει μπροστά του μαζικό και οργανωμένο φοιτητικό κίνημα που να παλεύει για την ανατροπή συνολικά του νόμου, θα εκμεταλλεύεται κάθε «ευκαιρία» που βρίσκει για να τον εφαρμόζει! Ήδη οι λίστες για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία έχουν ανακοινωθεί, ενώ ήδη έχουν βγει και ανακοινώσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει η ΕΒΕ την επόμενη χρονιά. Απειλές για πειθαρχικές διώξεις δίνουν και παίρνουν, και με κάθε τρόπο η κυβέρνηση κάνει φανερό ότι είναι αποφασισμένη να προωθήσει την εφαρμογή κάθε πτυχής αυτού του νόμου, αλλά και να συνεχίσει με την ψήφιση νέων!
Μη εφαρμογή – ανατροπή
Στις φοιτητικές συνελεύσεις και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του χειμώνα και της άνοιξης του 2021 εκφράστηκαν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές γραμμές. Από τη μία η γραμμή του συμβιβασμού που αποκρυσταλλωνόταν στο αίτημα «Ο νόμος να μην εφαρμοστεί/να μείνει στα χαρτιά» και που εκφραζόταν με επιμέρους διαφοροποιήσεις από ΚΝΕ-ΕΑΑΚ και από τον αναρχοαυτόνομο χώρο. Από την άλλη η γραμμή που θεωρούσε το φοιτητικό κίνημα ικανό να βάλει φραγμό στην επίθεση, και έθετε ως αίτημα πάλης την ανατροπή του νόμου 4777 και που με όλες τους τις δυνάμεις οι Αγωνιστικές Κινήσεις έθεταν και πάλευαν στους Φοιτητικούς Συλλόγους!
Η διατύπωση «ο νόμος να μην εφαρμοστεί» έναντι του «ο νόμος να ανατραπεί» δεν αποτελούσε ούτε τότε, ούτε και τώρα, ένα παιχνίδι λέξεων. Πρόκειται για την έκφραση δύο τελείως διαφορετικών πολιτικών γραμμών. Πίσω από το αίτημα για μη εφαρμογή του νόμου κρύβεται μια λογική ήττας που θεωρεί έναν αγώνα χαμένο, πριν καν δοθεί. Είναι η λογική του μικρότερου κακού και δεν δείχνει εμπιστοσύνη στους φοιτητές και στους αγώνες τους. Προκρίνει την πάλη στα επιμέρους τμήματα και σχολές απέναντι σε διατάξεις και όχι την πανελλαδική κεντρική αναμέτρηση με την κυβερνητική πολιτική. Το αίτημα αυτό συνδυάζεται με μια γενικότερη λογική ανάθεσης του αγώνα στο καθηγητικό κατεστημένο. Λογική, που όλο το προηγούμενο διάστημα εφάρμοσαν ΚΝΕ – ΕΑΑΚ, τρέχοντας πίσω από τους καθηγητές και παρακαλώντας τους να πάρουν θέση. Δημιουργώντας τρομερή απογοήτευση σε μια μεγάλη μερίδα φοιτητών που βρίσκονταν κοντά τους, όταν αυτοί δεν ανταποκρίνονταν, και κλείνοντας επί της ουσίας τον αγώνα, θάβοντας τις φοιτητικές διαθέσεις.
Και αλήθεια, σε πόσες πτυχές του μπορεί να μπλοκαριστεί ο νόμος 4777 τελικά; Μπορεί να μπλοκαριστεί η ΕΒΕ; Μπορεί να μπλοκαριστεί η διαγραφή ενός φοιτητή; Το «μπλοκάρισμα» των πτυχών του νόμου έχει κοντά ποδάρια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όπου εφαρμόζεται δεν θα μπλοκάρεται.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις από την πρώτη στιγμή έθεταν ως κεντρικό αίτημα στους Συλλόγους να μην περάσει ο νόμος και στη συνέχεια την ανατροπή αυτού. Το τι σημαίνει το αίτημα «ο νόμος να μην εφαρμοστεί» για τις δυνάμεις των ΚΝΕ-ΕΑΑΚ φάνηκε ακόμη πιο ξεκάθαρα την επόμενη βδομάδα ψήφισης του νόμου κατά την οποία δεν κάλεσαν σε καμία πόλη κεντρικό συλλαλητήριο. Οι προσπάθειες των Αγωνιστικών Κινήσεων για Γενικές Συνελεύσεις μπλοκαρίστηκαν με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν οι όροι», ενώ την ίδια στιγμή πραγματοποιούνταν συντονιστικά Φ.Σ., χωρίς οι ίδιοι οι Φ.Σ. να έχουν κάνει συνέλευση και να έχουν πάρει αποφάσεις. Φυσικά, η κατεύθυνση που έβγαινε από αυτά τα συντονιστικά ήταν τα καλέσματα σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στις Συγκλήτους και τους Πρυτάνεις και όχι η μαζική παρουσία των φοιτητών στο δρόμο!
Και εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε: Πήγαν αυτές οι κινητοποιήσεις ένα βήμα παραπέρα την πολιτικοποίηση των φοιτητών, ώστε να μπορούν να μπουν σε πραγματική θέση μάχης απέναντι στο σύστημα; Μάλλον όχι, αν σκεφτούμε τις λαθεμένες κατευθύνσεις που μπήκαν από τις κυρίαρχες δυνάμεις, και οι οποίες δεν κατάφεραν – ή δεν ήθελαν – να κρατήσουν τους φοιτητές στον δρόμο!
Οι ίδιοι που φώναζαν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις για παραίτηση του Πρύτανη ή για παραίτηση της Κεραμέως είναι οι ίδιοι που λέγανε να «μην εφαρμοστεί» και «να μείνει στα χαρτιά» ο νόμος. Η βάση και των δύο αιτημάτων είναι η υπεκφυγή των ΚΝΕ – ΕΑΑΚ για να μην δώσουν την μάχη με το ίδιο το σύστημα. Το να στοχεύει το φοιτητικό κίνημα σε παραίτηση πρυτάνεων ή ακόμα και κυβερνήσεων και όχι στην πολιτική που υπηρετούν είναι άκρως αποπροσανατολιστικό από την ουσία της πάλης που πρέπει να δοθεί. Αυτοί είναι μονάχα οι εκφραστές μιας συνολικής πολιτικής και επίθεσης απέναντι στο λαό με τα μέτρα και τα νομοσχέδια που περνάνε!
Αιτήματα «αιχμής»;
Γιατί λοιπόν, ενώ υπήρχε διάθεση από τους φοιτητές κόντρας με τα μέτρα της κυβέρνησης, οι κινητοποιήσεις σταμάτησαν;
Τόσο ΚΝΕ- ΑΡΙΣ-ΑΡΑΣ όσο και αναρχοαυτονομία, δεν ασχολήθηκαν με όλες τις πλευρές του νόμου. Η αναρχοαυτονομία από την πλευρά της εστίαζε στο αντί-κατασταλτικό, με αποτέλεσμα μόλις αναβλήθηκε η εγκατάσταση της ΟΠΠΙ και μετά τις 15 Απριλίου να εξαφανιστούν από τον χάρτη. Από την πλευρά τους οι ρεφορμιστικές δυνάμεις βγαίνανε με το αίτημα να γίνουμε «ξανά φοιτητές» (λες και πότε σταματήσαμε να είμαστε) με την αιτιολόγηση ότι χάνεται πολύτιμη γνώση, και σε πολλές σχολές με το αισχρό αίτημα να επαναληφθούν εργαστήρια και κλινικές, δηλαδή να ενισχυθεί η εντατικοποίηση! Φυσικά από την πλευρά τους έμπαινε σαν προϋπόθεση το άνοιγμα των σχολών για την διεξαγωγή Γ.Σ. και για τον αγώνα απέναντι στον νόμο. Είδαμε, χαρακτηριστικά, σε άλλες πόλεις, όπως Αθήνα, Ξάνθη και Πάτρα – όπου κυριάρχησαν αυτές οι απόψεις – το πόσο νωρίς έκλεισαν οι κινητοποιήσεις – ή δεν κατάφεραν καν να ξεκινήσουν.
Η κατάσταση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι στο σήμερα, με ανοιχτές σχολές και με τους φοιτητές μέσα στους φυσικούς τους χώρους, είναι η πλήρης απροθυμία αυτών των δυνάμεων για κάλεσμα Γ.Σ..
Τόσο με την στάση τους όσο και με τα αιτήματα που θέτανε οι ρεφορμιστικές δυνάμεις και η αναρχοαυτονομία κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν τους φοιτητές. Γιατί πράγματι, η ΟΠΠΙ αναβλήθηκε, οι σχολές άνοιξαν και γίναμε «ξανά φοιτητές». Συνεχίζουμε, βέβαια, να έχουμε να κάνουμε με έναν ψηφισμένο νόμο ο οποίος εφαρμόζεται κανονικά και η κατεύθυνση της ανατροπής του είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη(4777), επιβάλει σε κάθε δύναμη και αγωνιστή να μπει στη μάχη για την οικοδόμηση μαζικού μαχητικού κινήματος που θα τον ανατρέψει.
Υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δρόμος της συνδιαλλαγής – συνδιαχείρισης με το σύστημα και ο δρόμος της αναμέτρησης. Η κατεύθυνση της αναμέτρησης πρέπει να υπηρετηθεί με μαζικούς όρους γιατί μόνο όταν ο λαός και η νεολαία διεκδικούν μαζικά και οργανωμένα, κάνουν πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες του συστήματος.
Λείπουν οι αντιστάσεις… χορεύει το σύστημα!
Το άνοιγμα των σχολών μας βρήκε αντιμέτωπους με το «κλέψιμο» σειράς δικαιωμάτων που το φοιτητικό κίνημα είχε κατακτήσει ανά τα χρόνια. Εκμεταλλευόμενο την πανδημία και την χρόνια αποσυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει το δικαίωμα των φοιτητών σε σίτιση και στέγαση, με πολύ σκληρό τρόπο.
Ξεκινώντας με το χτύπημα στη στέγαση, η χρονιά ξεκίνησε με εστιακούς φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2, να διώχνονται από τα σπίτια τους! Με πρόφαση την πανδημία και την μεγάλη εισροή φοιτητών στις εστίες (που λόγω πανδημίας πέρσι δεν είχαν πάρει δωμάτιο), η κυβέρνηση έκανε έκκληση – ουσιαστικά απειλή – σε όσους «δεν δικαιούνται» και «μένουν παράνομα σε δωμάτιο», να αποχωρήσουν! Το δικαίωμα στη στέγαση χτυπιέται χρόνια τώρα από το σύστημα. Ήδη στις εστίες πολλών πόλεων οι φοιτητές δίνουν ένα ποσό το μήνα (ή ένα ποσό εφάπαξ σαν εγγύηση) για να μπορούν να μείνουν σε κάποιο δωμάτιο, και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορούν να παραμείνουν σε αυτό το δωμάτιο για όλη τη διάρκεια των σπουδών τους (βλέπε Βόλο, που δωμάτια δίνονται μόνο στους πρωτοετείς φοιτητές). Πριν την έκκληση αυτή, μάλιστα, εφαρμόστηκαν και τα αντίτιμα στην λέσχη των εστιών στους ν+2 φοιτητές (πχ στις εστίες του Α.Π.Θ.), δηλαδή ακόμη ένας τρόπος να τους διώξουν από τα σπίτια τους και να εμποδίσουν τη συνέχιση των σπουδών τους. Για τα παιδιά αυτά, το να έχουν στέγαση, αλλά και δωρεάν φαγητό, δεν είναι απλά μια «διευκόλυνση» ή ένα «προνόμιο», αλλά αποτελεί προϋπόθεση ώστε να μπορούν να σπουδάσουν! Οι εξώσεις των ν+2 φοιτητών από τα σπίτια τους, αποτελεί άμεση εφαρμογή του νόμου 4777 – που φέρνει τις διαγραφές φοιτητών στα ν+ν/2 – βοηθώντας το σύστημα να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία!
Η χυδαιότητα της κατάστασης συνεχίστηκε με τις ατελείωτες ουρές που είδαμε στην λέσχη του Α.Π.Θ., με πολλούς φοιτητές να μην προλαβαίνουν καν να πάρουν φαγητό ή να καταλήγουν να τρώνε «κουτσουρεμένες» μερίδες. Σε συνέχεια της πλήρους αδιαφορίας της κυβέρνησης για την κατάσταση αυτή – η οποία δεν είχε προνοήσει ώστε με το άνοιγμα των σχολών να επαναλειτουργήσει κανονικά η λέσχη – η Πρυτανεία έκανε έκκληση σε όλους τους φοιτητές να στείλουν τα δικαιολογητικά τους εγκαίρως, ώστε να τρώνε στη λέσχη μόνο όσοι «δικαιούνται». Στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας, όπως η Ξάνθη, οι φοιτητές είχαν κατακτήσει το να μπορούν να τρώνε φαγητό δωρεάν και χωρίς να αναδεικνύουν πάσο. Ωστόσο, έρχονται να πάρουν τη «ρεβάνς» και να μας κλέψουν και αυτό το κεκτημένο, καθιερώνοντας την ένδειξη πάσο ή κάρτας σίτισης για να μπορεί κανείς να σιτιστεί στη λέσχη!
Τα φοιτητικά δικαιώματα δεν μας δόθηκαν απλόχερα, αλλά το φοιτητικό κίνημα με τους αγώνες του τα διεκδίκησε – και με τους αγώνες του και τώρα πρέπει να τα υπερασπιστεί! Η επίθεση στη σίτιση και τη στέγαση αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των ταξικών φραγμών και της επίθεσης τους δικαιώματός μας συνολικά στις σπουδές. Δεν μας κόβουν το φαγητό λόγω της «υποχρηματοδότησης» - όπως κραυγάζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις – αλλά για να μας αποκόψουν τον δρόμο προς την απόκτηση του πτυχίου μας!
Όταν ψάχνεις τους Φοιτητικούς Συλλόγους… με κιάλια
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις προσπάθησαν από το άνοιγμα των σχολών, όπως έκαναν και το προηγούμενο διάστημα, να θέτουν συνεχώς το ζήτημα των Γενικών Συνελεύσεων στους Φ.Σ., κάτι που έρχεται σε κόντρα με την λογική των ΚΝΕ – ΕΑΑΚ. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αποσυγκρότησης των Φ.Σ. και των διαδικασιών τους, με πλήρη ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων, οι οποίες εκμεταλλευόμενες τις έδρες και τους συσχετισμούς που έχουν σε κάθε σχολή, αρκούνται στο να περάσει μια απόφαση μέσα από ένα ΔΣ, για να υπηρετηθεί ο δικός τους πολιτικός σχεδιασμός, χωρίς να ενδιαφέρονται αν η απόφαση αυτή γίνεται κτήμα των φοιτητών του Συλλόγου.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκφυλισμού των συλλογικών μας διαδικασιών, από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις, την περίοδο του ξεσπάσματος των φοιτητών ενάντια στον νόμο Κεραμέως μέχρι και σήμερα. Είδαμε τα συντονιστικά Γ.Σ. να αποκτάνε πλήρως αποφασιστικό χαρακτήρα, παρακάμπτοντας και αλλάζοντας τις αποφάσεις των ίδιων των Γ.Σ. Ταυτόχρονα ο χώρος της αναρχοαυτονομίας αναπαρήγαγε αντιπαραταξιακές λογικές – που χρόνια το σύστημα προσπαθεί να προωθήσει – απομακρύνοντας τον φοιτητή όλο και περισσότερο από αυτές τις διαδικασίες.
Φυσικά σε όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφηκε, συντέλεσε και η πανδημία, εξαιτίας της έχουν δύο χρόνια να πραγματοποιηθούν φοιτητικές εκλογές και αυτό συντελεί ακόμα περισσότερο στην αποσυγκρότηση των Συλλόγων, αφού αυτοί που εκλέξαν τα Διοικητικά Συμβούλια ή τα απαρτίζουν, μπορεί να έχουν πάρει πτυχίο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κενές έδρες σε μια σειρά σχολών.
Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ο φοιτητής – και ειδικά 1ο, 2ο και 3ο έτος – δεν νιώθει τον Σύλλογό του ως ένα σημείο αναφοράς, βλέπει την Γενική του Συνέλευση ως κάτι ξένο και πολλές φορές βλέπει να παίρνονται αποφάσεις για τον Σύλλογο χωρίς τον ίδιο!
Είναι αναγκαίο στην παρούσα φάση, με την επίθεση που δεχόμαστε, να κινηθούμε σε μια κατεύθυνση ανασυγκρότησης και δυναμώματος των Φ.Σ.. Μόνο μέσα από τους Συλλόγους μας μπορούμε να αποκτήσουμε τα πολιτικά καύσιμα που θα μας οπλίσουν απέναντι στο σύστημα και την άγρια πολιτική που διεξάγει!
Φοιτητές – Μαθητές – Εκπαιδευτικοί, τους νόμους Κεραμέως να ρίξουμε μαζί!
Εδώ και λιγότερο από ένα χρόνο, σε συνθήκες πανδημίας, η κυβέρνηση και το σύστημα έχουν κλιμακώσει σε απίστευτο βαθμό την επίθεση στα δικαιώματα μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών, θεσμοθετώντας πλήθος αντιλαϊκών τερατουργημάτων: Νόμος 4692, θεσμοθέτηση τηλε-«εκπαίδευσης» - τηλε-εργασίας, νόμος 4763 (επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση), τράπεζα θεμάτων και μείωση των εισακτέων, διαγραφές φοιτητών, πανεπιστημιακή αστυνομία και κάμερες στις σχολές, εσωτερικοί κανονισμοί στα σχολεία, αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Με τους εκπαιδευτικούς να βρίσκονται, για ακόμη μια φορά, στο στόχαστρο και να αμφισβητείται το δικαίωμά τους σε μόνιμη και σταθερή δουλειά! Δύο είναι οι βασικοί στόχοι αυτής της αντιλαϊκής καταιγίδας στην εκπαίδευση:
Ο πρώτος είναι η ένταση της ταξικότητας στην εκπαίδευση. Ήδη από το τέλος του Γυμνασίου όλο και περισσότεροι θα είναι οι μαθητές που θα σπρώχνονται σε μια μεταγυμνασιακή κατάρτιση, αποτελώντας ένα φτηνό εργατικό δυναμικό πλήρως εκμεταλλευόμενο. Όσοι καταφέρουν να συνεχίσουν στο Λύκειο θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα εξεταστικό κάτεργο, με Τράπεζα Θεμάτων, διπλά μηχανογραφικά και την ΕΒΕ για να μπορέσουν να συνεχίσουν παραπέρα, όπου και στην Τριτοβάθμια θα έρθουν αντιμέτωποι με απειλές διαγραφών και ακόμη περισσότερους ταξικούς φραγμούς. Η περίληψη της παραπάνω πραγματικότητας είναι: «όσοι έχουν, ΙΣΩΣ μπορέσουν να σπουδάσουν».
Ο δεύτερος στόχος είναι το σβήσιμο κάθε ίχνους αμφισβήτησης, αντιπαράθεσης και διεκδίκησης απέναντι σε αυτό το σύστημα. Τα σχολεία δεν πρέπει να είναι χώροι συλλογικών κοινωνικών προβληματισμών, ζύμωσης, αντίστασης και αγώνα. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι οι ιμάντες μεταβίβασης της αντιδραστικής πολιτικής στους μαθητές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέπουν τη συλλογική κίνηση μαθητών, μια κίνηση που μπορεί να βγαίνει στους δρόμους και να ανατρέπει νόμους.
Είναι αναγκαίο, απέναντι σε όλα αυτά, να έχουμε καθαρό πως ακριβώς επειδή η επίθεση είναι συνολική, τέτοια θα πρέπει να είναι και η απάντηση. Η συγκρότηση πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα περιλαμβάνει φοιτητές, μαθητές και εκπαιδευτικούς είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Η κίνηση σε μια αγωνιστική κατεύθυνση, σε πλήρη αντιπαράθεση με το σύστημα και τα αντιλαϊκά νομοσχέδιά του, είναι ο μόνος τρόπος υπεράσπισης του δικαιώματος στην εκπαίδευση!
Κλείνοντας…
Οι περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις απέδειξαν πως οι φοιτητές, όχι μόνο μπορούν να παλέψουν, αλλά και αποτελεί την μόνη διέξοδο γι’ αυτούς ο αγώνας τους για την ανατροπή του νόμου 4777! Μπορεί οι κινητοποιήσεις να μην κατάφεραν να συνεχιστούν –για λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω – αλλά κατάφεραν μια μικρή νίκη: την παράταση της διάταξης για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Η κυβέρνηση έχοντας ανοίξει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα – με τους μαθητές από την μία και την εφαρμογή της ΕΒΕ, αλλά και με τους εκπαιδευτικούς από την άλλη και την προώθηση της αξιολόγησης – φοβήθηκε (και καλώς έκανε) την οργή που θα προκαλούσε η εφαρμογή και αυτού του μέτρου. Ωστόσο, δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε! Η μικρή αυτή επιτυχία αποτελεί για εμάς απόδειξη ότι οι φοιτητές έχουμε τη δύναμη να καταφέρουμε πολλά παραπάνω!
Αντλώντας δύναμη από όσα έχουμε ήδη καταφέρει, αλλά και από την αποφασιστικότητα με την οποία κινήθηκαν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές το προηγούμενο διάστημα, να αναζητήσουμε τους συμμάχους μας στα πρόσωπα των μαθητών και των εκπαιδευτικών, του εργαζόμενου λαού, αλλά και κάθε άλλου καταπιεσμένου στρώματος αυτής της κοινωνίας. Ας αποτελέσουν οι περσινές κινητοποιήσεις πυροδότη για τους αγώνες ενάντια στα αντι-εκπαιδευτικά μέτρα, ενάντια στον νόμο 4777. Πρόκειται για έναν δύσκολο αγώνα, που αποτελεί την μόνη προοπτική για το λαό και την νεολαία, και για την ανατροπή αυτής της πολιτικής!