Η περσινή 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη χαρακτηρίστηκαν από απαγορεύσεις συναθροίσεων, έντονη αστυνομοκρατία σε όλη την χώρα, δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις, διοικητικά πρόστιμα και άγρια κρατική καταστολή. Πρόσχημα αυτής της τακτικής της κυβέρνησης για εκείνες τις μέρες ήταν η αποτροπή μετάδοσης του κορονοϊού. Στις 29/11/21 αναμένεται να δικαστούν 62 αγωνιστές που συλλήφθηκαν στις 6 Δεκέμβρη στην Αθήνα, επειδή αψήφησαν τις κυβερνητικές
απαγορεύσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πρόκειται για ιστορικού
χαρακτήρα εξέλιξη, αφού αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική δίκη στη χώρα από την μεταπολίτευση και μετά. Η βασική κατηγορία που αποδίδεταιστους συλληφθέντες είναι η μετάδοση μολυσματικής νόσου, την ίδια στιγμή που εδώ και δύο χρόνια η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Γίνεται ξεκάθαρο ότι οι απαγορεύσεις, η τρομοκρατία, οι συλλήψεις και τα πρόστιμα δεν έχουν
κανέναν υγειονομικό χαρακτήρα, ούτε και κατάφεραν να περιορίσουν τους θανάτους και τα
κρούσματα, αλλά αξιοποιούνται από την κυβέρνηση με σκοπό να τρομοκρατήσουν τη νεολαία και τον λαό συνολικότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε δύο συγκεκριμένες μέρες όπως η 17 Νοέμβρη και η 6η Δεκέμβρη η κυβέρνηση είχε επιβάλλει πέρυσι την απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων. Το σύστημα τρέμει αυτές τις μέρες και θέλει να τις
διαγράψει από την συλλογική μνήμη του κόσμου και βρήκε ευκαιρία να το επιχειρήσει μέσα στη πανδημία. Οι αγωνιστές και οι οργανώσεις που έχουν αναφορά στο κίνημα έσπασαν, όμως, αυτές τις απαγορεύσεις.
Αυτή τη στιγμή, 62 άνθρωποι δικάζονται επειδή αψήφησαν τις χουντικού τύπου απαγορεύσεις
που είχαν επιβληθεί εκείνες τις μέρες και υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στη διαδήλωση. Η πάλη
και η αλληλεγγύη μας πρέπει να δυναμώσει, καθώς είναι αυτό που μπορεί να δικαιώσει τους δεκάδες που κατηγορούνται αδίκως. Το σύστημα στοχοποιεί τους αγωνιστές και τους αγώνες και η
δίκη αυτή δεν θα είναι η πρώτη ούτε η τελευταία!
Άλλη μια κρατική δολοφονία
Το ελεύθερο που δίνεται στους μηχανισμούς καταστολής να τρομοκρατούν και η κυβερνητική
κάλυψη που γνωρίζουν ότι θα έχουν σε περιπτώσεις που το πράγμα «στραβώσει», οδηγούν σε
απίστευτη ασυδοσία από πλευρά τους που καταλήγει μέχρι και σε δολοφονίες. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η δολοφονία του Ν. Σαμπάνη στις 22/10. Ο δεκαοχτάχρονος Ρομά έπεσε νεκρός
από πυρά της αστυνομίας, όταν μια ομάδα ΔΙΑΣ, καταδιώκοντας το όχημα στο οποίο επενέβαινε,
έριξε αλλεπάλληλους πυροβολισμούς και μάλιστα σε κατοικημένη περιοχή. Σε καμία περίπτωση
δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό ή κάποιο ατύχημα.
Οι κίνδυνοι που βλέπει το σύστημα είναι οι φοιτητές που διαδηλώνουν για το δικαίωμά τους στις
σπουδές. Οι εργαζόμενοι που διεκδικούν ανθρώπινα ωράρια και βιώσιμους μισθούς, χωρίς να
χρειάζεται να βρεθούν νεκροί επειδή δούλεψαν εξαντλητικά ωράρια ή έπρεπε να τρέξουν στον
δρόμο με το μηχανάκι. Αυτοί που δεν θέλουν να «καταλάβουν» και να προσαρμοστούν στην
πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Αυτοί που
αντιστέκονται στο σκοτεινό μέλλον των ελαστικών ωραρίων και της μισθωτής σκλαβιάς και δεν
θέλουν να συνηθίσουν τον θάνατο και την αντιλαϊκή πολιτική. Έτσι, σε μια διαδήλωση το σύστημα
απαντάει με ΜΑΤ και χημικά και σε μια απεργία με την ποινικοποίησή της. Τα εργοδοτικά εγκλήματα
και οι κρατικές δολοφονίες καθώς και η ατιμωρησία των υπευθύνων στέλνουν το μήνυμα ότι ο
λαός είναι αναλώσιμος.
Ο λαός δεν θα υποταχθεί!
Στο διάστημα της πανδημίας καταλάβαμε με τον πιο σκληρό τρόπο τι σημαίνει καπιταλισμός. Η
κυβέρνηση έκανε την πανδημία ευκαιρία, περνώντας το ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο μετά το άλλο,
ενώ τα κρούσματα αυξάνονταν και ο λαός αφηνόταν στη μοίρα του. Ήταν ξεκάθαρο πως από την
πρώτη στιγμή οι απαγορεύσεις των συναθροίσεων, τα εξοντωτικά πρόστιμα σε αγωνιστές που
μοίραζαν κείμενα ή αφισοκολλούσαν, στόχευαν στο να λειτουργήσουν αποτρεπτικά και ως παραδειγματικές τιμωρίες προς το λαό συνολικά.
Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εδραιώνεται πάνω σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι το
υλικό προχώρημα της επίθεσης και το περαιτέρω χτύπημα δικαιωμάτων λαού και νεολαίας.
Όσον αφορά την όξυνση της φασιστικοποίησης, η κυβέρνηση έχει να παρουσιάσει μεγάλο έργο.
Το καλοκαίρι του 2020 ψήφισε τον χουντικής έμπνευσης νόμο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων που είχε εξαγγείλει ήδη από την εκλογή της. Αποτελεί ένα χτύπημα-τομή για τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα του λαού και της εργατικής τάξης. Έρχεται να καταργήσει τη δυνατότητα του λαού να εκφράζει στο δρόμο την εναντίωσή του στις αντιλαϊκές πολιτικές. Την ημέρα ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου, μάλιστα, όπως και τον πρώτο καιρό μετά την ψήφισή του, ακολούθησαν μερικά άγρια χτυπήματα σε διαδηλώσεις. Κάποιες φορές ο αστυνομικός κλοιός εμπόδισε τα συγκεντρωμένα μπλοκ να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν.
Ο δεύτερος είναι σε ιδεολογικό επίπεδο. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής
δεν εκφράζεται μόνο με νόμους και καταστολή, αλλά αφορά και την ιδεολογική παρέμβαση της αστικής τάξης. Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους μας ότι θα δουλεύουν οι πολλοί για να
πλουτίζουν οι λίγοι! Το σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει την αυτοαναίρεσή του, αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται, αντιδρούν και οργανώνουν την πάλη τους ενάντια σε αυτό. Το σύστημα ποτέ δεν αποδέχτηκε, ούτε ενσωμάτωσε σαν δικές του τις ελευθερίες των μαζών και το δικαίωμά τους στην αμφισβήτηση των πολιτικών του. Η καθημερινή συκοφάντηση των ανθρώπων του κινήματος και των αγώνων του, οι δηλώσεις περί «μειοψηφειών» που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, το δηλητήριο που χύνεται απέναντι σε κομμουνιστικές ιδέες από όλους τους παράγοντες του συστήματος, ο πολεμοκάπηλος και εθνικιστικός λόγος, η μισαλλοδοξία, η πολιτική για το προσφυγικό, οι προσπάθειες ιδεολογικής χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού, αποσκοπούν στη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας και στην επιβολή του «νόμος και τάξη» σε όλο το φάσμα της κοινωνίας και των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σ’ αυτήν. Έτσι ώστε να δικαιολογείται η καταστολή απέναντι στον εργάτη, τον διαδηλωτή, τον πρόσφυγα, τον άνθρωπο που το ίδιο το σύστημα έχει πετάξει στο περιθώριο. Σε όλους όσους απειλούν το κλίμα «ομαλότητας» και «σταθερότητας».
Με λίγα λόγια η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής αποτελεί ένα συνολικό πλέγμα
αντιδραστικών απόψεων και πολιτικών που επιδρά πάνω στην ζωή του λαού και της νεολαίας,
κάνοντάς την όλο και πιο δύσκολη.
Αφοπλισμός των ΜΑΤ και επίκληση στο κράτος δικαίου
Το αντιδραστικό πλαίσιο που στρώνεται εδώ και καιρό δεν είναι κάτι ξένο για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά αποτελεί συστατικό στοιχείο του. Επομένως, η καταστολή και η
επιβολή απαγορεύσεων δεν αποτελούν «προτίμηση» κάποιων μεμονωμένων στελεχών του συστήματος, ούτε πρόκειται για την έκφραση μιας ιδιότυπης χούντας μιας δεξιάς κυβέρνησης.
Το τελευταίο διάστημα, με την ένταση της καταστολής ακόμα και σε επίπεδο δολοφονιών, στα
πλαίσια της υπόλοιπης αριστεράς και κυρίως της ρεφορμιστικής, έχουν δυναμώσει οι φωνές που
κάνουν κριτική περισσότερο από την σκοπιά του εκδημοκρατισμού του συστήματος και όχι στην
βάση της πλήρους καταγγελίας των μηχανισμών και των πολιτικών του. Αυτές οι φωνές είναι που
διεκδικούν την «Δημοκρατία» και το «ΚράτοςΔικαίου», στα πλαίσια του να μη δίνονται τόσες
ελευθερίες στα κατασταλτικά σώματα, στο να καταγγέλλεται η αυθαιρεσία ενός αστυνομικού και
ενός Αρχηγείου που δεν έδωσε σωστές εντολές.Είναι φωνές που θεωρούν εφικτές τις
δομικές αλλαγές των διαφόρων μηχανισμών στα πλαίσια του συστήματος και δεν θέτουν ζήτημα ανατροπήςτου. Είναι φωνές που ως κύριο αίτημά τους έχουν την παραίτηση ενός Υπουργού, ή μιας κυβέρνησης (όπως το αίτημα «Κάτω η κυβέρνηση της ΝΔ» που ακούγεται πλέον όλο και περισσότερο). Κατά βάθος αυτές οι φωνές κρύβουν ρεφορμιστικές αυταπάτες. Αυταπάτες που διοχετεύουν την αγανάκτηση στην ψήφο και στην κάλπη. Θέλουν την οργή του κόσμου
να την μετατοπίσουν και να την αφομοιώσουν σε συστημικά πλαίσια ελίζοντας σε μια αλλαγή κυβέρνησης από ΝΔ σε ΣΥΡΙΖΑ ή σε κάποια εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ξεχνάνε
βέβαια, ότι οι κυβερνήσεις αποτελούν το πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Ξεχνάνε
ότι ο λαός κάνει ανατροπές στον δρόμο! Τα δημοκρατικά του δικαιώματα θα τα διεκδικήσει και
θα τα περιφρουρήσει, όταν θα κατέβει στη διαδήλωση ή όταν θα πάει στη συνέλευσή του. Τα κοινοβούλια και οι συστημικοί θεσμοί δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω στον λαό παρά
περαιτέρω διεξαγωγή της επίθεσης και επομένως δυσμενέστερη θέση γι’ αυτόν.
Ενεργή η Χρυσή Αυγή ακόμα και μέσα από την φυλακή
Πρόσφατα έκλεισε ένας χρόνος από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση.
Όταν είχε καταδικαστεί, η πλειοψηφία της αριστεράς έκανε λόγο για «αντιφασιστική νίκη», ενώ οι
δυνάμεις του συστήματος για «νίκη της Δημοκρατίας». Για εμάς δεν ήταν τίποτα από τα δυο. Όσον αφορά την «νίκη της Δημοκρατίας», ο τρόπος που αποφασίστηκε να αντιμετωπιστούν οι διαδηλώσεις έξω από το Εφετείο είναι ενδεικτικός του πώς εννοούν την Δημοκρατία τους. Όσον αφορά
τη τοποθέτηση της αριστεράς για «αντιφασιστική νίκη», οι όροι για την εργατική τάξη, τον λαό και
τη νεολαία συνεχίζουν να γίνονται δυσμενέστεροι, ενώ τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και οι
ελευθερίες χτυπιούνται συνεχώς. Παράλληλα, την ώρα που μιλάμε για αντιφασιστική νίκη, οι φασιστικές φωνές αυξάνονται και πληθύνονται στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής συνέπεσε με την ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Ένα χρόνο ακριβώς μετά την καταδίκη της, στο 1ο-2ο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη φοιτητές δέχτηκαν φασιστική επίθεση κατά τη διάρκεια παρέμβασης για την ΕΒΕ. Οι επιθέσεις
αυτές είχαν ξεκάθαρο στίγμα: Όποιοι συζητάνε, διαδηλώνουν, οργανώνονται ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τους νόμους που περνάνε, θα σπάνε τα κεφάλια τους από το «μακρύ χέρι» του συστήματος που κάνει την «βρώμικη δουλειά» γι’ αυτό.
Είναι ενδεικτικό ότι ένα χρόνο μετά, βλέπουμε πολλά μέλη της οργάνωσης αποφυλακισμένα, όπως ο Πατέλης, ενώ οι φασιστικές φωνές εντός και εκτός Βουλής αυξάνονται. Είναι ενδεικτικό του ότι ο φασισμός αποτελεί γέννημα-θρέμμα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η εμφάνιση φασιστικών οργανώσεων που προσπαθούν να αποκτήσουν έρεισμα στο λαό, δεν είναι φαινόμενο που συναντιέται μόνο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Δεν εκφράζεται, ούτε προσωποποιείται στο ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός αποτελεί ένα εργαλείο της αστικής τάξης για να χτυπήσει την οργανωμένη πάλη και το κίνημα. Ένα εργαλείο για να αφομοιωθεί η οργή του λαού και της νεολαίας σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Η εξιδανίκευση της αστικής δικαιοσύνης αφενός ξεπλένει έναν βασικό θεσμό του συστήματος,
ο οποίος κινείται βάσει των επιταγών του, και αφετέρου, από την μπάντα της αριστεράς, αποδεικνύει τις αυταπάτες πολλών δυνάμεων για τονχαρακτήρα του αστικού κράτους και την ουδετερότητα του. Ας μην ξεχνάμε ότι η αστική δικαιοσύνη είναι αυτή που δικάζει δεκάδες αγωνιστές
για την πολιτική τους δράση! Ο μόνος τρόπος να τσακιστεί ο φασισμός είναι
στο δρόμο. Μέσω των μαζικών μας διαδικασιών: των συνελεύσεων, των διαδηλώσεων, των καταλήψεων. Μέσω της οργάνωσης του λαού και της νεολαίας. Μόνο όταν οργανώσουμε των αγώνα
μας και τις αντιστάσεις μας θα μπορέσουμε να βγούμε μπροστά και να καταφέρουμε τα δίκαια
αιτήματά μας για σπουδές-δουλεία-υγεία-ελευθερία να γίνουν πραγματικότητα!
…στο δρόμο λαέ μπορείς να τους νικήσεις!
Όσο ο λαός και η χώρα μας βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, τόσο η επίθεση και η ένταση της φασιστικοποίησης ολοένα θα βαθαίνουν και θα τροφοδοτούν φασιστικά μορφώματα (τύπου Χρυσή Αυγή), τα οποία και θα εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο. Αυτή τη στιγμή το σύστημα είναι αυτό που ρυθμίζει την ένταση της επίθεσης, της φασιστικοποίησης, της περιστολής των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας, αλλά ο λαϊκός παράγοντας είναι αυτός που μπορεί να την σταματήσει και ανά πάσα στιγμή να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ του. Πέρσι 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη το να βγεις στον δρόμο και να διαδηλώσεις δεν ήταν κάτι το αυτονόητο, αλλά επικρατούσε αίσθημα φόβου και τρομοκρατίας στις συνειδήσεις του κόσμου. Το «σπάσιμο» των απαγορεύσεων στην πράξη και οι νίκες που κατάφερε το κίνημα τη χρονιά που μας πέρασε, δείχνουν ότι ο λαός
και η νεολαία έχουν τη δύναμη να αντισταθούν και να καταφέρουν πράγματα. Η φετινή 17
Νοέμβρη βρήκε τον κόσμο στον δρόμο, να διαδηλώνει μαχητικά και έχοντας συσσωρεύσει οργή και αγανάκτηση από την επίθεση που δέχτηκε το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Παίρνοντας, λοιπόν, θάρρος από τις αγωνιστικές αυτές διαθέσεις που έχουν εκφραστεί, και με τη δίκη των 62 αγωνιστών που συλλήφθηκαν την περσινή 6 Δεκέμβρη να πλησιάζει, ας ξανά βαδίσουμε στον δρόμο του αγώνα! Οι φωνές αντίστασης και διεκδίκησης να ακουστούν πιο δυνατά από ποτέ